Getting around ...

Onze eerste kennismaking met het verkeer in Melbourne, was in onze eigen wijk. Onze woonstraat is erg rustig, maar de as die noord-zuid er langs loopt, Nicholson Street, is een 2x2 baan waar weliswaar niet hard wordt gereden, maar als je wil oversteken sta je wel makkelijk enkele minuten te wachten voor er een gaatje is (met dank aan de trams die in het midden rijden want je moet hier stoppen als je achter een tram rijdt die stopt, en dat doen ze wel degelijk). De weinige fietsers die we zagen, reden op behoorlijk crappy fietsen ietwat onzeker te zwalpen op het voetpad. Als dat het fietsen zou worden dat we moesten doorstaan, dan zou het snel gedaan zijn.

Toen we het centrum gingen bezoeken viel ons echter op dat van zodra je dicht genoeg komt er plots geschilderde fietstroken zijn en er veel meer fietsers rond reden. Waar zaten die dan en hoe kwamen die tot daar? Bovendien reden ze niet meer op oude troep, maar best goede dingen en hier en daar dingen als Kona Sutra's, Surly Crosscheck's,... fietsen die je niet koopt om even mee tot achter de hoek te rijden.

In het centrum zijn er op veel straten dergelijke duidelijk gemarkeerde fietspaden. Tijdens de spits is het er best druk te noemen.

In tegenstelling tot googlemaps kent open streetmap wel de uitgebouwde fietsroutes. De roze en blauwe lijnen zijn de hoofdassen, de dunne stippellijnen geven aan dat er een fietspad is maar dat het niet gaat om een doorvoeras.

In ons huis lag een transportkaart waar de oplossing in stond, maar je kan ze hierboven ook zien op openfietsmap: volledig buiten de bestaande autoassen om werden verschillende fietsassen aangelegd. Sommige daarvan gebruiken gewoon rustige woonstraten, andere rivierbeddingen of een spoorweg. De paden zijn voor gemengd gebruik, dus je moet wel rekening houden met wandelaars (en wandelen is hier voor velen "sport"). Ook de breedte en bochtstralen zijn niet echt aangepast aan wat hogere snelheden. Aan de andere kant zit je meestal ver uit de drukte en zeker langs de rivieren zit je vrijwel voortdurend in het groen.

Het transportkaartje bevatte wel weer een typisch Australische waarschuwing: "walking and cycling can be hazardous just like any other physical activity,...", net alsof niet bewegen beter is omdat het niet "hazardous" is. Het deed ons denken aan een foto van onze vorige reis:

Waarschuwing die hing op een camping voor het geval je het in je hoofd zou halen om te spelen op de camping.

Voor we naar hier kwamen had ik via Dutchies in Melbourne, een FB-groep, een oproep gedaan voor een vrachtfiets/bakfiets. Dat leverde een reactie op van een Nederlandse die een moederfiets had staan die ze wel wilde uitlenen. Niet meteen de fiets die ik zelf zou gekocht hebben, maar wel uitgerust met voor- en achterstoeltje en licht, dus perfect geschikt voor het doel. Om de fiets te gaan ophalen liep ik naar haar huis en verkende zo meteen een groot stuk van de beekvallei die vlak bij ons ligt, meteen een goede manier om de verschillende speeltuinen te leren kennen. Van de 13 km die ik moest afleggen liep ik meer dan de helft in parken en vrijwel elke 2km kwam ik wel ergens een speeltuin tegen, dat zag er dus goed uit.

Met een niet erg hip roos mandje voorop, is de fiets inmiddels een vertrouwd gezicht op de twee fietsassen die we vaak gebruiken. Achterstoeltjes zijn hier vrij normaal, maar voorstoeltjes en zeker de combinatie van beide zijn duidelijk ongebruikelijk. Dat er dan ook nog een rugzak aan de achterste stoel hangt met langs de buitenkant een fototoestel eraan, was voor een enthousiaste man in de speeltuin echt ongelooflijk. Ik heb zeker 10 minuten aan L moeten uitleggen waarom die man zo enthousiast was: "waarom had die nog nooit een fiets met stoeltjes gezien? wist die dan niet wat stoeltjes waren? waarom lachte die zo? wat vond die daar dan raar aan?..."

De meesten beperken zich gelukkig tot lachen en zwaaien. Zelfs autobestuurders bouwen naar mijn gevoel meer afstand in dan ze doen als je op een gewone fiets zit. Dat A vanuit haar voor stoeltje iedereen aangaapt en enthousiast terug zwaait naar iedereen die glimlacht, zal zeker ook wel helpen. Al krijg ik de meeste vreemde blikken als ze slaapt. Dan hangt dat hoofdje daar met helm op wat op mijn arm te rusten en dat trekt de aandacht.

Onze bolide met yepp maxi stoeltje, bobike voorstoeltje en roze mand. Ook nog te zien: een interessante bevestigingsmethode met tape van het voorlicht en niet te zien is het voorspatbord :-).