Carbon is niet aan mij besteed, wegens veel te gevoelig. Een nieuwe koersfiets vinden zonder carbon is een helse klus en tweedehands vond ik ook niet meteen mijn gading. Na wat zoeken kwam al snel een alternatief uit de bus: oude stalen frames hoeven niet enorm zwaar te zijn, bieden meer comfort en zijn niet kapot te krijgen. De conclusie was dus duidelijk: staal zou het worden.
Na enig zoekwerk vond ik in Zwijndrecht, bij Dordrecht een Pinarello "Asolo" frame, gemaakt van Columbus Chromor buizen. Niet het beste van het beste, maar in zijn tijd een erg goed frame dat volgens de documentatie ongeveer 2.3 kg moest wegen. De oorspronkelijke campagnolo groep was vervangen door een 105 groep waardoor de prijs erg redelijk was. De kromme wielen liet ik achter bij de eigenaar wat ook nog een korting opleverde. Tijd voor de foto's!
De pads van de voorvork: in goede staat en voorzien van een Pinarello logo. De voornaaf is in tegenstelling tot een ander project wel standaard 100 mm breed waardoor nieuwe wielen er zo in kunnen.
De achterpads: horizontale dropouts met Pinarello stempel. Voorzover ik kan nagaan volledig conform de toenmalige Campagnolo standaard. De naafbreedte is 130 mm (en geen 126 zoals ik eerst vreesde) en is dus ook volledig standaard. Het derailleur oog staat op het zicht perfect recht.
Het mannetje (zo heet dat ding waar de achterrem aan hangt): erg mooi gesoldeerd aan de rest van het frame. Bemerk de witte gravering op aan de onderzijde, dit is vakwerk van toen mensen nog tijd hadden om te versieren waar je het niet ziet. De chroom delen hebben wel nood aan wat oppoetsen.
Het trapas huis: ook hier weer netjes gelakt logo. Bemerk de proper afgewerkte boringen waardoor de kabels lopen. Tegenwoordig wordt hier een opgeschroefd plastiek geleidertje voor gebruikt.
Deel 2 volgt als het ding weer rijdt, want nu zitten er geen wielen in, is het stuurlint stuk, remblokken versleten, zadelpen muurvast, ...