De tijd dringt, dus worstelen we ons over de grens. (Met de chauffeur zijn rijbewijs als onderpand) Enkel opgehouden door de occazionele opstoot van darmproblemen komen we dan aan in San Pedro de Atacama. Een dorpje zo groot als een voetbalveld in de woestijn. De fotos zijn indrukwekkender dan woorden, maar neem het van ons aan: het is er leeg, doods en niet de plek om alleen te verdwalen.