Een brulaapje en een wandelende dinosaurus

A ontwikkelt zich hoe langer hoe meer. Motorisch leert ze razendsnel: toen we hier aan kwamen geraakte ze een trapje hoog op de meeste klimrekken, maar nu klimt ze gewoon tot boven, waar ze dan meestal in de problemen komt omdat de overgang van het rek naar het "verdiep" net iets te groot is (in dit geval letterlijk: meestal moet ze op een platform zien te geraken dat ongeveer op tepelhoogte zit).  (update: sinds vandaag kan ze ook hangen: twee handjes aan een bar en volledig gewicht eraan ruim een meter boven de grond.)

Verbaal is er echter enkel evolutie op volume vlak: herkenbare woorden blijven heel beperkt, maar als ze iets wil komt er zo'n volume uit dat je gewoon niet meer kan nadenken tot je dat volume getemperd krijgt. Het vocabularium bestaat uit ta, ti, to, pa, ma en ba, in alle denkbare combinaties en hier en daar onderbroken door een rijkelijk van speeksel voorziene brrrrr. Niet echt "ladylike".

Naast haar decibels heeft ze ook twee handjes waarmee ze mijn broek vasthoudt tot ze wordt gepakt. Je zou denken dat ze wel zal lossen als je probeert weg te komen, maar neen hoor, ze houdt vast tot ze tegen de grond gaat om vervolgens over te schakelen op de decibelmethodiek. Het is bij momenten een beetje vermoeiend.

Tarzan houdt een zeldzaam rustmoment om de situatie in zich op te nemen

Maandag zijn we naar het scienceworks museum geweest met Thomas. Het was een speciale dag voor kinderen over dinosaurussen, dus dat leek interessant. Als brave mens denk ik dan aan een eenvoudig doch educatief programma waarin zaken als, waar vinden we dino's, hoe leefden ze en waarom leven ze niet meer, aan bod komen. Dat daar al eens een masker of knutselwerkje bij komt is te verwachten.

The gang: S (met groene trui), chef L (S mag enkel op de trein als dat past in L haar verhaallijn, anders werd ie met onzachte hand van het platform verwijderd wat tot enige frustratie leidde) en "ik-ben-hier-ook-en-als-je-me-niet-ziet-dan-hoor-je-me-wel" A. (niet op de foto is O, de broer van L die zich voornamelijk bezighoudt met weglopen en eten -eigenlijk loopt ie gewoon niet weg terwijl hij eet)

Thomas en ik moesten echter toch even fronsen toen de eerste "show" bleek te bestaan uit een man in een rubberen dinosaurus die, "getraind" door twee Aussies in bushoutfit de kinderen kwam motiveren om de vogeltjesdans te doen, gevolgd door een "brul als een dinosaurus" wedstrijd en een voedermoment met een plastiek geroosterde kip.

Na die gekheid gingen we op zoek naar wat wetenschap, waar we te midden van het historische pompstation dat de kern vormt van het museum, voorwaar opnieuw een "bewaker" tegen kwam met een kleine nepdinosaurus, die je mocht aaien. Het stoomaangedreven pompstation met een maximaal pompdebiet van 471 l/s  kon maar op weinig belangstelling rekenen van onze kindermeute. (voor zij die het zich afvragen: het pompstation verpompte afvalwater in eerste instantie naar de baai en later naar de zuivering. Er stonden twee van dergelijke units, wat dus 314 000 moderne inwoners zou moeten kunnen verwerkt hebben)

S en L hadden ondanks alles toch een beetje schrik van die dinosaurus wat hen noopte tot enig fysiek contact. Lewis en S's vriendinnetje hoeven vooralsnog niet ongerust te zijn.

De echte expositie heb ik nog niet kunnen bekijken, dat is voor een volgende keer, want ondanks het gebrek aan educatief luik waren A en L rijp voor wat rust na 4 uur scienceworks.

Thuispapa

Vooraf was het wat gokken hoe het zou lopen, dat "thuispapa" zijn. Hoe gaan de twee meisjes met elkaar om, hoe moe zou ik ervan worden en vooral "wat gaan we hele dagen doen?". Dat blijkt allemaal goed mee te vallen en voor een deel is dat zeker ook te wijten aan het feit dat de faciliteiten er echt op voorzien zijn.

In Australië start je met naar school gaan als je 5 jaar bent. Daarvoor gaan kinderen naar daycare of zijn ze thuis. Daycare is behoorlijk duur, naar onze normen zeker, maar ook de Aussies vinden het een kostelijke grap die dan ook nog eens lijkt uitgebuit te worden want je betaalt altijd, ook als er geen daycare is. (Ze betalen bijvoorbeeld door bij officiele feestdagen ook al is er dan helemaal geen daycare aanbod). Veel ouders werken dan ook deeltijds en wisselen elkaar af. L's vriendinnetje Pippa gaat bijvoorbeeld dinsdag en vrijdag naar daycare, maandag bij mama, woensdag bij oma en donderdag bij papa.

Er is wel inmiddels een 3 year old en 4 year old program, dat via die daycare centra wordt aangeboden, dat als het ware een soort voorbereinding op schoolgaan zou moeten vormen. Ook dat programma beslaat echter maar 15 uur per week dus ook dan blijven veel kinderen meerdere dagen per week thuis. Dat heeft als resultaat dat Coburg echt bezaaid is met speeltuinen. Bijna elke dag gaan we naar een nieuwe speeltuin en dankzij onze relatief grote actieradius (ouders wandelen hier hoofdzakelijk, fietsen met twee kinderen is eerder uitzonderlijk) denk ik dat we dat wel nog even kunnen volhouden. Bovendien heeft elke speeltuin een drinkfonteintje en vaak is er in het parkje errond wel ergens een toilet te vinden (dat bovendien dan ook nog proper is). Zandbakken zijn meestal voorzien van een schaduwtent, wat ook een goede zaak begint te worden. (de temperaturen beginnen nu serieus te stijgen)
ver

Onze namiddag onderbreking met fruitpap voor A en appel en koekje voor L. L gaat dan ook de beker vullen aan het drankfonteintje en voelt zich dan erg fier dat zij zorgt voor de drankbevoorrading. A is dan weer erg fier omdat ze uit de beker kan drinken en zo houden ze elkaar blij.

Omdat ouders hier ook wel eens zonder inspiratie vallen bestaat er ook iets als "playgroups". Dat zijn groepen, meestal opgezet door vrijwilligers met de hulp van één of ander ondersteuningsorgaan (gemeente, kerk, ...) waar je met je kind kan gaan spelen meestal een half dagje per week. Er zijn er verschillende, maar de Brunswick Dads playgroup was de enige waar dads in stond en is erg dichtbij, dus daar gaan we de laatste weken op donderdagvoormiddag naartoe. Het is perfect mogelijk om meerdere playgroups af te schuimen, maar voorlopig is dat half dagje voldoende.

De groep wordt gerund door een overenthousiaste Pool met de naam Jarec, die verdacht hard lijkt op onze kuisman thuis qua enthousiasme en beweginspatroon. De man vindt broodbakken erg belangrijk, dus bakt ie elke week een brood dat dan rond 11 uur door hem wordt gesneden, voorzien van een laag van bijna een halve centimeter boter en vervolgens door elk kind wordt verorberd. De Aussies zijn helemaal into wholewheat, no sugar, no fat, dus al die papa's halen dan ook snel fruit en ander gezond spul boven om Jarec zijn boterfetisch toch enigszins te compenseren. L is maar matig enthousiast over smans broodbakkunsten, maar A struint meestal de tafel af op zoek naar alle restjes die ze kan vinden. Vermits A op een dag in de buurt komt van een para in opleiding qua beweging, kan wat extra boter geen kwaad.

De andere papa's zijn een selectie van de echte stedelijke lefties die hier in Coburg en Brunswick rondhuppellen: ongeveer 50/50 immigranten, veelal hoogopgeleid en ongetwijfeld met een Yes poster voor hun raam. (de Yes gaat over het homohuwelijk en is hier een beetje belachelijk aangezien hij in deze buurt gewoon aan elk huis hangt). Johnny is Amerikaan en spreekt Spaans en Japans, Juliaan is Italiaan, Dustin is aussie (maar na wat nadenken toch ook 1/8ste Italiaan) en zo verder. Ook in de groep zit Thomas, een Nederlander die hier een jaartje is omwille van het werk van zijn vrouw en die zal misschien nog wel eens opduiken in een fotoreeks.

De playgroup vindt plaats in een soort klaslokaaltje achter de kerk waar allerlei speelgoed in bakken staat dat gedeeld wordt met 2 of 3 andere playgroups die in dat zaaltje doorgaan. L is eigenlijk iets te oud, maar Thomas heeft ook een zoon die iets te oud is, dus die houden elkaar bezig. Belangrijste item voor L is overigens een paars prinsessenkleed (dat eigenlijk veel te klein is) waarmee ze onmiddelijk Elsa wordt. Dat moet aan in de eerste vijf minuten en blijft aan tot het vertrek. Ik vraag me eigenlijk af of ze wel diep kan ademen, maar goed.

A zit mooi middenin de doelgroep, maar is fysiek erg voor. Daardoor ramt ze al hollend achter haar kinderwagen al wel eens collega's die net proberen te stappen omver, maar even goed gaat ze dingen halen die de andere kindjes willen, maar nog niet kunnen gaan halen. Soms verdwijnt ze naar buiten waar ze in de kerktuin kan spelen met enkele huisjes. De papa's verspreiden zich en doen vaak "een klapke" maar houden tegelijk wel alle kinderen in het oog in hun omgeving, dus je hoeft ook niet de hele tijd achter je kind aan te hollen. Al bij al is het dus voor A en L leuke speeltijd en moet ik wat minder attent zijn.

Brood eten bij Jarec, in groep zijn A en L behoorlijk goed in elkaar beschermen en samen eten roven.

Ook musea en zoo's spelen in op de vraag naar kinderactiviteiten. In de Zoo is er zo naast een speeltuin ook een binnenspeeltuin met operatiezaal voor knuffeldieren, safari jeep reparatie deel, ... Vorige week gingen we naar het Melbourne museum, waar ook één van de permanente secties volledig voor kinderen is uitgebouwd. Het is een soort kunstwerk speeltuin waarin licht, geluid gecombineerd worden met spiegelmuren, klimnetten en blokjespoelen. Buiten is er dan ook nog een picknick zone met zandbakken en allerlei dingen die bij ons "spelaanleiding" zouden heten. Erg leuk en zowel op de zoo als op dit museum heb ik dan ook een abonnnement zodat even binnen gaan om te spelen eigenlijk geen probleem is. Binnenkort gaan we naar het wetenschapsmuseum waar volgens Thomas twee verdiepingen voorzien zijn voor kinderentertainment.

A in het Melbourne museum terwijl ze een rups probeert te ontdoen van haar voelsprieten. (de missie faalde)