... Dat is het tijdverschil tussen Melbourne en Antwerpen. 21 uur vliegen en 4 uur transit dat leek ons niet niks met twee kleine hummels die bij voorkeur een speeltuin vernietigen in voor- en namiddag. We waren dan ook voorzien van filmpjes, fotos, spelletjes, speelgoed, eten, ... , maar het viel reuze mee. Geen (lang) gekrijs, geen medepassagiers die dreigen uit het vliegtuig te springen (ok, eentje beweerde gestampt te zijn geworden, maar dat leek ons nogal mee te vallen), geen noodlanding doordat een klein handje ergens een klepje heeft opengeprutst, neen, gewoon 25 uur intensief entertainen of slapen met een ronkende kl(p)euter op je schoot, er zijn ergere dingen.
 |
| Een beetje per toeval bleek het interieur van Thai Airways paars, een geluk want dat is L haar lievelingskleur. Dat we tot twee keer toe in haar lievelingskleur hebben gevlogen, maakte het enkel beter. |
Helaas bleek het venijn in de staart te zitten. Het onverstoorbare bioritme van de meiden bleek ook onbeschadigd de vlucht te hebben doorstaan. Dat resulteerde in slaperige kinderen overdag die dan vervolgens snachts met geen stokken in bed zijn te krijgen. A is er bijvoorbeeld ingeslaagd om in een verduisterde kamer van 23u30 tot 2 uur klaar wakker te zitten spelen. L werd dan weer wakker ergens tijdens de nacht en wilde niet meer gaan slapen (wat met veel vertraging dan toch lukte), maar de volgende middag lag ze alweer op de grond in de supermarkt te kronkelen. Kleine inschattingsfout van onzentwege dus, maar na drie nachten is alles nu genormaliseerd.
 |
| A heeft het naar haar zin: een stoelverhoger, een flesje en een touchscreen met larven die misselijk worden (dat was toch ongeveer het plot). |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten