Dandenongs - 1000 steps walk

De Dandenongs zijn heuvels ten oosten van Melbourne. Met 633m is de hoogste top niet erg indrukwekkend, maar qua natuur is het wel makkelijk te bereiken groen vlakbij de stad. Dat vlakbij was relatief, want de 26 km kosten toch een dik halfuur met onze auto die bij het huis hoort (met een andere auto ook, behalve misschien KITT).

Links rijden was vroeger niet zo'n probleem (tijdens het liften nam E wel eens het stuur over), maar nu zijn de omstandigheden toch iets anders. Melbourne is een pak drukker dan wat we eerder meemaakten, de route was totaal onbekend dus blind gps volgen was de boodschap en waar je vroeger rustig het dashboard verkende en met twee de weg in de gaten kon houden, werden onze uren nu continu verzadigd met goedbedoeld of slechtbedoeld gegil. Op een paar vieze schakelhandelingen na (sorry, versnellingsbak) kwamen we zonder kleer scheuren in Ferntree gully, de startlocatie voor wandeling die in de Lonely Planet aangeraden werd (wat dus wil zeggen dat het er druk is en er zeker mooiere wandelingen zijn, maar we beslisten pas de avond ervoor om op uitstap te gaan, dus dat nadeel kenden we op voorhand).

De 1000 steps zijn naast een bekende LP wandeling blijkbaar ook een fitness activieit geworden, want met onze regenjassen, rugzak en gewone schoenen, vielen we nogal uit de toon tussen de lycra mensen die met waterflesje in de hand aan de klim begonnen. Je zou dan denken dat ze dat al lopend ofzo doen, maar neen, gewoon stappen is voor sommige blijkbaar al een uitdaging: regelmatig stonden mensen die ons eerder voorbij staken te hijgen aan de kant terwijl we hen terug voorbij kwamen. Belangrijke toevoeging is dat L in dit deel niet gedragen werd en we dus het tempo van een driejarige die trappen opklimt aanhielden. Boeiend was het dus alleszins.

De natuur was niet overdonderd speciaal, maar toch anders dan we gewoon zijn. 

A op verkenning. Het kleine maar dappere evenwichtsorgaantje bleek echter nog niet opgewassen tegen de eerder steile hellingen, waardoor er nogal veel gezichtslandingen waren. Ondanks verwoed protest zat ze dan ook grotendeels in de draagdoek. De overwegend aziatische bezoekers smolten echter aan de lopende band voor miss A met haar licht haar en blauwe ogen. 'What a cutie", duidelijk dat ze niet in de auto zaten toen we naar huis reden.

Bomen in het bos met een filterke (anders ziet het er wat minder spectaculair uit). In het dal waren het vooral vaarens, maar deze foto is genomen bovenop een kam en daar schieten de gumtrees kaarsrecht naar boven. Helaas niet op foto, maar wel luid en indrukwekkend zijn de hordes witte kaketoes die boven je hoofd kabaal maken.

(Half)Dagje naar zee

A verkent de waterspeeltuin (nu nog wat fris daarvoor eigenlijk).

L flaneert op de esplanade, op zoek naar een goed plekje om te schuppen

3,2,1, actie! 

A even uitgeteld, terwijl L nog energie over had (toch in haar opinie).

Zicht op de Spirit of Tasmania, de ferry naar het gelijknamige eiland. Nog een herfstzonnetje en hoog tijd om naar huis te gaan.

Naar de Zoo, met Pippa (en broertje Alby)

Maandag een uitstapje met andere "dad in charge", Dave. L heeft dochtertje Pippa leren kennen in de speeltuin en ondanks taalbarrière gaat dat blijkbaar prima, dus was het wel leuk om samen de Zoo te verkennen.

Uitleggen aan A dat giraffen niet "hihi" zeggen zoals een paard. Niet dat dat veel effect had. (foto van verkenningsmissie in de Zoo, dit weekend)

Pipa ziet haar broertje Alby graag, dus moest L hetzelfde doen. Zusterliefde (die er ook wel vaak is, maar niet altijd)

L en P op de olifanten. P op de matriarch, L op de dochter. 

Grote versie van een Oerangoetang hand, moest volgens L dringend zijn nagels laten knippen.

Getting around ...

Onze eerste kennismaking met het verkeer in Melbourne, was in onze eigen wijk. Onze woonstraat is erg rustig, maar de as die noord-zuid er langs loopt, Nicholson Street, is een 2x2 baan waar weliswaar niet hard wordt gereden, maar als je wil oversteken sta je wel makkelijk enkele minuten te wachten voor er een gaatje is (met dank aan de trams die in het midden rijden want je moet hier stoppen als je achter een tram rijdt die stopt, en dat doen ze wel degelijk). De weinige fietsers die we zagen, reden op behoorlijk crappy fietsen ietwat onzeker te zwalpen op het voetpad. Als dat het fietsen zou worden dat we moesten doorstaan, dan zou het snel gedaan zijn.

Toen we het centrum gingen bezoeken viel ons echter op dat van zodra je dicht genoeg komt er plots geschilderde fietstroken zijn en er veel meer fietsers rond reden. Waar zaten die dan en hoe kwamen die tot daar? Bovendien reden ze niet meer op oude troep, maar best goede dingen en hier en daar dingen als Kona Sutra's, Surly Crosscheck's,... fietsen die je niet koopt om even mee tot achter de hoek te rijden.

In het centrum zijn er op veel straten dergelijke duidelijk gemarkeerde fietspaden. Tijdens de spits is het er best druk te noemen.

In tegenstelling tot googlemaps kent open streetmap wel de uitgebouwde fietsroutes. De roze en blauwe lijnen zijn de hoofdassen, de dunne stippellijnen geven aan dat er een fietspad is maar dat het niet gaat om een doorvoeras.

In ons huis lag een transportkaart waar de oplossing in stond, maar je kan ze hierboven ook zien op openfietsmap: volledig buiten de bestaande autoassen om werden verschillende fietsassen aangelegd. Sommige daarvan gebruiken gewoon rustige woonstraten, andere rivierbeddingen of een spoorweg. De paden zijn voor gemengd gebruik, dus je moet wel rekening houden met wandelaars (en wandelen is hier voor velen "sport"). Ook de breedte en bochtstralen zijn niet echt aangepast aan wat hogere snelheden. Aan de andere kant zit je meestal ver uit de drukte en zeker langs de rivieren zit je vrijwel voortdurend in het groen.

Het transportkaartje bevatte wel weer een typisch Australische waarschuwing: "walking and cycling can be hazardous just like any other physical activity,...", net alsof niet bewegen beter is omdat het niet "hazardous" is. Het deed ons denken aan een foto van onze vorige reis:

Waarschuwing die hing op een camping voor het geval je het in je hoofd zou halen om te spelen op de camping.

Voor we naar hier kwamen had ik via Dutchies in Melbourne, een FB-groep, een oproep gedaan voor een vrachtfiets/bakfiets. Dat leverde een reactie op van een Nederlandse die een moederfiets had staan die ze wel wilde uitlenen. Niet meteen de fiets die ik zelf zou gekocht hebben, maar wel uitgerust met voor- en achterstoeltje en licht, dus perfect geschikt voor het doel. Om de fiets te gaan ophalen liep ik naar haar huis en verkende zo meteen een groot stuk van de beekvallei die vlak bij ons ligt, meteen een goede manier om de verschillende speeltuinen te leren kennen. Van de 13 km die ik moest afleggen liep ik meer dan de helft in parken en vrijwel elke 2km kwam ik wel ergens een speeltuin tegen, dat zag er dus goed uit.

Met een niet erg hip roos mandje voorop, is de fiets inmiddels een vertrouwd gezicht op de twee fietsassen die we vaak gebruiken. Achterstoeltjes zijn hier vrij normaal, maar voorstoeltjes en zeker de combinatie van beide zijn duidelijk ongebruikelijk. Dat er dan ook nog een rugzak aan de achterste stoel hangt met langs de buitenkant een fototoestel eraan, was voor een enthousiaste man in de speeltuin echt ongelooflijk. Ik heb zeker 10 minuten aan L moeten uitleggen waarom die man zo enthousiast was: "waarom had die nog nooit een fiets met stoeltjes gezien? wist die dan niet wat stoeltjes waren? waarom lachte die zo? wat vond die daar dan raar aan?..."

De meesten beperken zich gelukkig tot lachen en zwaaien. Zelfs autobestuurders bouwen naar mijn gevoel meer afstand in dan ze doen als je op een gewone fiets zit. Dat A vanuit haar voor stoeltje iedereen aangaapt en enthousiast terug zwaait naar iedereen die glimlacht, zal zeker ook wel helpen. Al krijg ik de meeste vreemde blikken als ze slaapt. Dan hangt dat hoofdje daar met helm op wat op mijn arm te rusten en dat trekt de aandacht.

Onze bolide met yepp maxi stoeltje, bobike voorstoeltje en roze mand. Ook nog te zien: een interessante bevestigingsmethode met tape van het voorlicht en niet te zien is het voorspatbord :-).

Eerste verkenning

Onze straat.

Niet erg speciaal dus, wel relatief rustig qua verkeer. Voor zij die op verkenning willen gaan: Glengylestr in Coburg. Aan het ene eind is een speeltuintje (vernieuwd sinds google streetview hier passeerde) en aan de andere kant Nicholsonstreet, een veel te drukke weg met een bakker (die we nog niet gevonden hebben) en een supermarkt.

A bestudeert de tramnetwerkkaart.

Vervolgens tijd om de stad in te trekken, aangezien we voorlopig geen fietsen hebben die ons in staat stellen om iedereen mee te nemen en de auto (voor zover dat in het centrum al een goed idee zou zijn) nog niet correct verzekerd is, nemen we de tram. Handig, want dit is één van de mogelijke lijnen die Margo naar haar werk zou kunnen nemen.
Goedkoop blijkt dat wel niet echt te zijn, maar het gaat wel relatief snel en op een dikke 20 minuten staan we wel in het centrum (althans zouden we, want we stapten te vroeg uit). De twee meiden met hun blauwe oogjes versieren aan de lopende band medepassagiers waardoor contact leggen echt gemakkelijk is, voor zover dat al een probleem was: Melbourne is echt divers en je hoort heel wat talen, zelfs buiten het toeristische centrum, dus mensen kijken ook niet vreemd op als je met je kind iets anders spreekt dan Engels.

De eerste shoppinginteresse komt zo stilaan naar boven.

Dankzij ons te vroeg uitstappen konden we wel een kijkje nemen bij de University of Melbourne (waar we sowieso eigenlijk niet moesten zijn) en kwamen zo in het oudere deel van Melbourne terecht. Uitdaging lijkt de rijkelijk aanwezige oosterse keuken te worden: lekker en vernieuwend voor ons, maar vooral L trekt haar neus op bij alles wat ze niet kent en zou liefst van al enkel frieten eten (op worst met appelmoes, maar dat zijn we inmiddels ook beu). Dat wordt dus zoeken naar iets dat ze wel wil eten (of gematigd uithongeren natuurlijk).

"Ik wil die kerk bezoeken" (en ja ook hier hing baby-Jezus met spijkers vast, maar gelukkig was er wijwater dat voor enige afleiding zorgde)

Daarna even door het toeristische deel gewandeld, vorige keer keken we vooral naar de "attracties" ditmaal zijn onze ogen gefocust op "waar zijn er speeltuinen", "kan ik flesjes vullen aan die drankfonteintjes", "waar zijn de publieke toiletten" (onthouden waar welke wc's zijn is toevallig een specialiteit van één van ons :-)). Feit is dat je zowel de speeltuinen, het water als de toiletten veel tegenkomt wat de stad dus best kindvriendelijk maakt. Volgende keer gaan we dan ook eens naar de wat minder populaire delen.

10 uur

... Dat is het tijdverschil tussen Melbourne en Antwerpen. 21 uur vliegen en 4 uur transit dat leek ons niet niks met twee kleine hummels die bij voorkeur een speeltuin vernietigen in voor- en namiddag. We waren dan ook voorzien van filmpjes, fotos, spelletjes, speelgoed, eten, ... , maar het viel reuze mee. Geen (lang) gekrijs, geen medepassagiers die dreigen uit het vliegtuig te springen (ok, eentje beweerde gestampt te zijn geworden, maar dat leek ons nogal mee te vallen), geen noodlanding doordat een klein handje ergens een klepje heeft opengeprutst, neen, gewoon 25 uur intensief entertainen of slapen met een ronkende kl(p)euter op je schoot, er zijn ergere dingen.

Een beetje per toeval bleek het interieur van Thai Airways paars, een geluk want dat is L haar lievelingskleur. Dat we tot twee keer toe in haar lievelingskleur hebben gevlogen, maakte het enkel beter.

Helaas bleek het venijn in de staart te zitten. Het onverstoorbare bioritme van de meiden bleek ook onbeschadigd de vlucht te hebben doorstaan. Dat resulteerde in slaperige kinderen overdag die dan vervolgens snachts met geen stokken in bed zijn te krijgen. A is er bijvoorbeeld ingeslaagd om in een verduisterde kamer van 23u30 tot 2 uur klaar wakker te zitten spelen. L werd dan weer wakker ergens tijdens de nacht en wilde niet meer gaan slapen (wat met veel vertraging dan toch lukte), maar de volgende middag lag ze alweer op de grond in de supermarkt te kronkelen. Kleine inschattingsfout van onzentwege dus, maar na drie nachten is alles nu genormaliseerd.

A heeft het naar haar zin: een stoelverhoger, een flesje en een touchscreen met larven die misselijk worden (dat was toch ongeveer het plot).