In een arm kloostertje

In Arequipa staat een klooster, en in dat klooster zat veel geld. Daarom zijn we daar eens gaan kijken. Een gelofte van armoede was hier niet het gebruik: elke non had een schamele 3 bedienden om haar bij te staan in het dagelijkse leven. Verder moest haar familie haar eten betalen en brachten zij de tijd door met wat handwerkjes en bidden. Tot 60 jaar geleden kwamen er behalve bedienden geen burgers het klooster in en leefden de nonnen in alle rust een luxe leventje. Nu hebben ze de nonnen in een heel wat minder rijkelijk gebouw gestoken en kan je als toerist genieten van de indrukwekkende binnenzijde.

De heuveltjes van ...

In Peru hebben ze heuvels, ze hebben er veel en ze zijn niet laag. De cordillera blanca is namelijk de tweede hoogste heuvelketting in de wereld, hoog tijd dus om daar eens te gaan kijken en een wandelingetje te maken. De meeste toeristen kiezen Huaraz als basiskamp, maar wij vonden dat wat groot dus werd het Caraz, een uit de kluiten gewassen dorp met 14000 inwoners, gelegen vlakbij de ingang van de Quebrada Santa Cruz, de vallei die de mooiste zichten zou bieden. Opnieuw bleek er te weinig tijd over te blijven om de toeristen snelheid van 5 dagen te doen, dus kozen we voor een ietwat versnelde versie op eigen houtje die op 2.5 dagen rond zou moeten zijn. Dat verliep allemaal heel vlot met als uitzondering dat het punt met het mooiste uitzicht helemaal in de mist zat en dat we daarvoor 4800 meter omhoog moesten hijgen waarbij de hoogte toch wel haar tol eiste.
Ondanks dat alles waren de uitzichten op de andere dagen zeker de moeite waard en kunnen wij iedereen aanraden om deze tocht zonder begeleiding te doen: behoorlijk gemakkelijk en meer dan genoeg mensen die je kunnen helpen in geval van nood.
Tijd om te rusten is er niet dus vertrekken we de dag van terugkomst al meteen met een krakkelmikkige bus naar Lima. Het ding rammelt en schuddert, maar de remmen en de motor lijken in orde dus proberen we maar wat te slapen.