Buenos Aires in de mist

We hadden niet het perfecte ogenblik gekozen om in Buenos Aires aan te komen, dat bleek althans uit de overvloedige rook die er in en rond de Argentijnse hoofdstad hing toen we aankwamen. Enige research leerde ons dat enkele boze arbeiders verschillende velden van hun ex-werkgevers in brand gestoken hadden. Het hele spelletje was een beetje uit de hand gelopen en er hing een rookwolk, bestaande uit koolstofmonoxide en fijn stof, over de hele rio plata vallei. Dit temperde onze pret behoorlijk de eerste twee dagen, enerzijds omdat het uitzicht niet je van het was, anderzijds omdat koolstofmonoxide nu niet meteen het beste gevoel in de mens bovenbrengt. In die twee dagen bezochten we wat musea en deden het rustig aan.
De volgende dagen was het al veel beter, hoewel de zichtbaarheid nog steeds niet optimaal was, en konden we Buenos Aires in volle glorie bewonderen. Tevens bereikten ons twee extra bankkaarten wat onze geldtoevoer zou moeten garanderen.
Het centrum van Buenos Aires is best nog wel aangenaam met enkele mooie stadswijken, zowel in het oude deel, als recente waterrand herontwikkelingen. Een van de toeristische attracties, een straatje in de wijk La Boca, is het vermelden waard. Niet omdat het bijster boeiend is, maar juist omdat dit de meest kunstmatige straat uit heel onze reis is. Je moet er met de bus naartoe omdat het er (zogezegd) gevaarlijk is, eens daar aangekomen probeert een fake maradonna met je op de foto te staan, lopen er verklede indianen rond, enfin eerder dan in Argentinie waanden we ons in Disney land.

Ruta 40 naar Bariloche

Vol goede moed stapten we op de bus voor een 30 uur durende busreis over DE Ruta 40, 1500 km onverharde weg die door de uilopers van de Andes het zuiden met het noorden van Patagonie verbindt en vooral bekend is omdat el Ché deze in zijn jonge jaren per moto heeft bedwongen. Hoewel we over de enige busmaatschappij die deze reis aanbiedt nog niet veel goeds gehoord hebben, valt het al bij al best mee. De bus is een beetje kwikkelkwakkel maar daarvoor hebben we alle begrip gezien de staat van de weg en we geraken mooi op tijd zonder problemen op bestemming met zelfs nog een tussenstop bij de bomma van de bestuurder,haha.

Eens aangekomen blijkt Bariloche een aangename verrassing. Onze resigids omschreef het als een mekka voor toeristen wat ons niet veel goeds deed verwachten. Deze tijd van het jaar blijkt dat nogal mee te vallen (ergens tussen winter en zomer, koud voor wandelen en te warm voor skieen). We verkennen de stad en haar omgeving op zoveel mogelijk manieren, te voet, te paard en te bus. Hetgeen alleen maar aangeeft dat de omgeving heel erg veelzijdig maar altijd de moeite waard is. Ook de chocolade van de Zwitserse (toeristische) kolonie in de buurt valt best te pruimen.

El Chalten

El Chalten is een klein dorpje aan de Andes van waaruit Mount Fitz Roy kan beklommen en bekeken worden. Vermits het op het einde van het seizoen liep verwachtten wij hier geen grote drukte. Desondanks was er op het wandelpad behoorlijk veel volk. Van beklimmen of zelfs naar uitzichtspunten klimmen was geen sprake vermits de sneeuw op sommige plaatsen tot op heuphoogte lag. We deden een tweedaagse naar een meer bij een gletsjer en bekeken de toppen vanop afstand. De sneeuw maakt alles nog stiller en rustiger, heel rustgevend. Rusten deden we dan ook in onze slaapzakken die gelukkig alles behalve onze tenen lekker op 37 graden hielden.

Vanuit El Chalten namen we de bus over Ruta 40, een goeie 1500 km over onverharde weg die 30 uur in beslag neemt. Tegen onze verwachtingen in zijn we enkel een beetje moe en verkennen we nu al fris Bariloche. Tot de volgende!

Het einde van de wereld

Na een korte tussenstop in Punta Arenas, waar niet veel te zien was, arriveerden we in Ushuaia. In Europa alomgekend voor de waterval met bijhorende deerne en douchegel. Wij kunnen u echter berichten dat er weliswaar hier en daar watervallen te vinden zijn, alsook deernes en douchegel. Helaas hebben de watervallen en temperatuur die de deernes niet uitnodigt om eronder te gaan staan en wat die douchegel daar dan nog zou komen bij doen? Geen douche dus, maar wel een bezoek aan het Parque Nacional Tierra del Fuego waarvan de bergtoppen al in een dun laagje sneeuw gehuld waren. Hoewel de stad op zich niet zo mooi is, is de omgeving supermooi. Aan de ene kant scherp, in sneeuw gehuld hooggebergte met hier en daar de obligate gletsjer, aan de andere kant een rustige baai met zeilbootjes en af en toe een cruiseschip. Van hieruit vertrekken namelijk ook de meeste tochten naar antartica, volgens onze informatie is toerisme in Antartica in principe internationaal niet toegelaten, maar hier verdienen ze er blijkbaar goed aan.De grond werd ons daar te koud onder onze voeten dus zijn we nu terug op weg naar het warme Noorden. Vanuit Rio Gallegos vertrekken we deze namiddag naar El Chalten om weerom drie dagen te gaan wandelen. U hoort meer van ons, over vier of vijf dagen, vanuit Bariloche.

Torres del Paine

 

Aangezien van stilzitten op een boot een mens stijf wordt, zijn we even gaan wandelen. En waar kan een mens beter wandelen dan in een park? Het Parque nacional Torres del Paine is een magere 242.242 ha groot en daarmee een paradijs voor de meerwaardezoekende wandelaar. We onderschatten naar goeie gewoonte de afstanden een beetje en wandelen in drie dagen door evenveel valleien.
De eerste dag namen we de bus tot in het park waarna een catamaran ons tot aan het begin van onze tocht bracht. Als namiddag wandelingetje legden we dan nog een goede 15 km bergop af, recht de vallei van gletsjer Grey in. Bij het ochtendgloren trokken we nog een fractie verder naar een uitzichtspunt. Vandaaruit konden we niet alleen de gletsjer bewonderen maar ook de achterliggende ijsvlaktes. De rest van de dag vulden we met langs dezelfde weg de vallei weer uit wandelen en de volgende vallei weer in te duiken. Een niet geheel onaardige 30 kilometer over moeilijk terrein deed ons iets voor het hoogste punt terugkeren omdat we voor het donker wilden terug zijn op de kampplaats.
De derde dag werd gewijd aan de tocht naar, ... , de derde vallei. Ook daar wat uitzichtjes, deze keer helaas gevuld met een pakje wolken. De laatste dag was het terugkeren naar het busstation voordat de bus vertrok, dat onze hoofden vulde. Deze tocht was zeker een van de mooiste stukken van onze reis tot hiertoe, jullie kunnen meegenieten in de foto sectie.