Puerto Montt - Puerto Natale

Met een serieuze vertraging scheepten we maandag de 24ste in. Ons schip, de 123 meter lange Evangelista, moest oorspronkelijk afvaren om 16 uur, maar het duurde tot 20 na elf 's avonds alvorens de trossen gelost werden. Een drie nachten, vier dagen lange tocht lag voor ons. De tocht zal grotendeels verlopen tussen eilanden en de kans op zeeziekte is dus niet zo groot. Het lastigste stuk komt ergens in de tweede dag, waar we gedurende twaalf uur op open zee moeten, daarvoor zijn er echter pilletjes aan boord. Preventief namen we die alle twee in en onze magen hebben het zonder problemen gehouden.
Uren met mist werden afgewisseld met kortstondige opklaringen en regenbogen. De natuur om ons heen was ongerept en heel mooi, van albatrossen over dolfijnen tot zeeleeuwen en volgens sommigen een orka (niet gezien) ze waren er allemaal. We maakten een tussenstop in Puerto Eden, een dorpje met 180 inwoners op een dagreis met een ferry van eender welke andere bewoonde plek in Chili. We maakten ook een ommetje naar de gletcher Pio XI, voorwaar geen klein ding. Bij het bewonderen van de fotos is het nuttig te weten dat waar de gletcher het water raakt hij 90 meter hoog is meer dan 5 kilometer breed. Alle fotos zijn genomen van een afstand van minimum 1.5 zeemijl of dus ongeveer 2.5 km. Met andere woorden; het ding is enorm. Op de fotootjes zijn ook de ijsbergen te bewonderen die rond ons schip dreven. De temperatuur was dan ook bepaald frisjes, bijna al ons laagjes moesten aan (we hadden nog twee lagen over, dus het ziet er niet naar uit dat we het te koud gaan krijgen).
Doordat de route hier en daar door zeer nauwe stukken loopt die de Ferry enkel bij daglicht mag passeren, werd de tocht met een volledige dag uitgebreid. Leuk voor ons want de bedden lagen goed en het eten was best wel lekker. We zijn nu in Puerto Natales en bereiden ons voor op een tochtje in het Parque nacional Torres del Paine. Geniet van de foto´s en tot schrijvens!

Een boot

We zitten vanaf vandaag op een boot en dat tot en met donderdag. Alsdusdanig moet je geen nieuwe posts verwachten tot dan. Voor de amateurs: ons schip en andere informatie is te vinden op de site van navimag.
Wij zitten op de Evangelistas.

Villarricca

Na onze dagen in Mendoza, was het voor ons hoog tijd om terug de rurale delen op te zoeken want een overmaat aan mensen en uitlaatgassen dreef ons richting gekheid. We namen de bus naar Neuquen waar niet veel tezien was, om van daaruit voort te bussen naar Villarricca, een Chileens toeristisch bergdorpje. Deze streek blijkt dichtbevolkt met ex-duitsers (ergens rond 1850 kwamen de eersten) en dat leidt tot een best wel leuke mengeling: de Zuid-Amerikaanse cultuur wordt aangevuld met Deutche Grundigheit. Huisjes zijn er gebouwd in hout, vaak met houten dakpannen, de kerken lijken zo te zijn weggespurt uit het zwarte woud. Ondertussen staat er voor de kerk de obligate man zonder been, aangevuld met de al even obligate groep peruvianen met panfluit en vreselijk klikkende cd. Het geheel voelt heel ontspannen en, voor ons best wel leuk, veilig. Armoede is zeer beperkt aanwezig en we moeten zelfs opletten om hier niet teveel geld uit te geven.

Vanuit ons hostel, La Torre Suiza, gerund door 2 Zwitsers, gingen we naar Pucon (het Knokke onder de Chileense bergdorpen) en een dagje fietsen richting een van de vulkanen hier in de buurt. De fotos spreken weerom voor zich en ditmaal zijn ze al online ;-). Het wordt zo stillaan tijd om ons klaar te maken voor onze ferry overtocht. Angstwekkende verhalen over zeeziekte doen Erik al licht twijfelen aan de genomen beslissing maar, ja, niks aan te doen.

Wie bezoekt onze blog?

Dat vroegen wij onszelf af en we hebben het onderzocht: Herent is onze topafkomst, op de voet gevolgd door Antwerpen, Edegem en Mortsel. Hierbij het kaartje. Verder surft ongeveer 40 percent met firefox en 56 percent met Iexplorer. Verder wat opera's en safari's. 5 percent gebruikt een Mac, 93 percent Windows en 2 percent (6 bezoekers) gebruiken Linux. We houden jullie in het oog.

Bussen

In Zuid-Amerika reist iedereen met bussen. Dat is praktisch voor ons, want dat wil zeggen dat wij gewoon met de rest moeten meedoen. Lange afstandbussen rijden hier met de regelmaat van de klok en zijn spotgoedkoop. Toen we van Mendoza de bus namen naar Neuquen, 12 uur verder, waren we op alles voorbereid: extra trui, hapjes, drinken en onze ruggen voorbereid op 12 uur marteling. Niets vandat alles, onze zetels waren lekker breed, veel plaats voor de benen, een drankje bij vertrek, avondeten, een filmpje en ontbijt. En dat in een bus waar zelfs E zijn maag toelaat om te eten. Ze blijven ons verbazen ...

Mendoza: la vendimia

Tis feest in Mendoza, en dat wel omdat de druifjes binnen zijn. Mendoza is de hoofdstad van Mendoza, de wijn provincie van Argentinie. Als de druiven binnen zijn is het hier een groot feest dat La Vendimia heet en wordt de Hyperkoningin der druiven verkozen. In essentie komt het erop neer dat er gedurende een maand overal koninginnen worden verkozen: eerst per straat, dan per 2 straten en zo verder tot er 1 over is voor heel de provincie. We overdrijven nu wat, maar een opsomming van welke koninginnen hier bestaan kan ik jullie toch niet onthouden:

• la reina de transport
• la reina del hypodromo
• la reina de madeira (hout)
• la reina de deportes

Je moet rekenen dat elke gemeente zo een reeks van minstens 10 reinas heeft geproduceerd. De eerste zaterdag dat wij hier waren was het de groote verkiezing tussen de opperreinas van alle gemeenten. Om die voor te stellen was er een parade vrijdag avond waar wij naartoe zijn gegaan (infeite kwam de parade naar ons). Dat resulteerde in een uur non stop praalwagens met iedere keer de opperkoningin vanachter op een troon en alle tweedekeus koninginen op de rest van de wagen. Ze smijten dan naar het publiek met een deel van de oogst en flyers voor zichzelf. Een tros druiven die rondvliegt is al een beetje vreemd, maar toen de eerste meloen werd in onze richting gelanceerd voelden we ons toch een beetje onveilig. Het hele spektakel was behoorlijk saai voor ons maar de argentijnen vonden het klaarblijkend schitterend.

De volgende dag was er dan de hyperverkiezing die zich ergens buiten de stad afspeelde. Georganiseerd met een professionalisme dat grensde aan dat van het schoolfeest van de kleutertuin van Erps-Kwerps (met oprechte excuses aan de inwoners van Erps-Kwerps). Wij zagen een deel van het spektakel op het grote scherm op de camping. De uitzending werd opgevrolijkt met schokkerig camera werk, slecht geluid en het saaiste podium ooit. Maar goed weerom was het blijkbaar feest en we observeerden met interesse.

Mendoza: een overzicht

In chili spreken mensen spaans, net als op andere plaatsen in Zuid-amerika. Dat is niet zo een probleem als je spaans verstaat en spreekt, maar anders wil dat wel eens lastig zijn. Omdat Margo nu eenmaal niet gedurende 5 maanden alle problemen wilde oplossen, was er maar 1 oplossing: terug naar school.

Argentinie is goedkoper dan Chili dus staken we snel de grens over naar Mendoza in een "microbus". Die ging goed vooruit tot aan de grens alwaar een medereizigster werd betrapt met 150 pluche beesten in haar bagage. Het gaat dan om te lage kwaliteit beesten uit de VS die ze in Chili praktisch voor niets inkopen, illegaal over de grens brengen en in Argentinie voor meer geld verkopen. Enfin, de policia internacional heeft alle beesten netjes geteld en dat duurde wel een tijdje. Zo hebben we alleszins de grenspost grondig kunnen bekijken en gepraat met onze medepassagiers die de pluchenbeestensmokkelaarster toch maar een geit vonden.

In Mendoza zijn we ons dan gaan inschrijven in een school voor Spaans para extrajeros. We deden een niveau test en Erik belandde, rara, in niveau zero en Margo, A22. (4 niveaus hoger). Deze week hebben we dus ons hoofd volgepropt met woordjes van baksteen over charmeren tot druivenplant, we zouden het nu allemaal moeten kennen. Margo gebruikt nu ook overal de correcte verleden tijd, terwijl Erik vrolijk over het heden, verleden en de toekomst praat in de presente.

Santiago

Nog een beetje in de war door onze blitzstart staan we 4 maart (weeral!) tegen de middag in Santiago aan de luchthaven. Geheel volgens het principe van de sterkste (in dit geval de wakkerste) laten we ons behoorlijk afzetten door een taxichauffeur en rijden we naar de YHA (die we voor 5 en 6 maart geboekt hebben, help!). Daar gekomen slagen we er zonder al te veel problemen in alles recht te zetten. We nemen een douche en trekken de stad in voor een eerste kennismaking en eventueel een reisgids (want daar hadden we, raar maar waar, geen tijd meer voor in NZ). De reisgidsen blijken er zeer duur, dus we zetten ons geld op het vinden van toeristen die Chili verlaten.

We eten een snelle hap en keren terug naar de herberg. Daar bespeurt Margo al snel 3 behoorlijk domme britse die duidelijk het land gaan verlaten. Enige minuten later ligt de Lonely Planet van Zuid-Amerika ter waarde van 37000 pesos in onze handen (+/-50 euro). Haha, we zijn weer goed bezig. Na zulke stoten en 18 uur tijdsverschil verdient een mens te slapen. zzzz!

Het vertrek uit NZ: het ongezouten verslag

4 maart, volgens ons 1 dag voor ons vertrek naar Zuid-Amerika. Op een mail van Eriks vader na is er niets dat doet vermoeden dat we ons vergissen. We brengen Eriks botinnen binnen voor reparatie, wandelen wat rond op zoek naar koopjes, eten een stevige bruch en vullen onze blog aan. Het is 13 uur als Margo besluit eens te controleren wanneer onze vlucht nu net is, de papieren zijn immers ergens verloren gegaan in een regenbui. Terwijl Erik geheel ontspannen even rondwandelt, opent Margo de juiste email. Onze vlucht is om 17 uur 25, op 4 maart. ... De initiele schok is behoorlijk. We rushen het internet ding uit, halen Eriks botinnen op, informeren naar de kost van een taxi, pakken onze spullen en om 14 u 45 worden we door onze taxi opgepikt en een uur later aan de luchthaven afgedropt. Tot onze grote verbazing is het ons dus nog gelukt.

De schade: een niet gebruikte wel betaalde overnachting in Auckland, een stuk zeep, een zeepdoos en dat is het. Enfin, nu kunnen jullie eens goed lachen. (overigens liepen we hier in Argentinie weeral twee dagen rond met onze horloge een uur verkeerd ;-))

Biep biep aangekomen

Zoals het topic reeds vemeldt zijn we veilig aangekomen in Chili. Moe van het tijdsverschil maar helemaal klaar om aan de volgende etappe te beginnen.

een grote boom

zie foto

de baai der eilanden.

Onze rush door het noordeiland duurt voort en we razen Auckland voorbij om nog een kijkje te nemen in de Bay of Islands, door vele inboorlingen als een van de hoogtepunten vernoemd. Ondanks het slechte weer boeken we maar een zeiltochtje op een bootje. Het bootje is de snelst zeilende commerciele catamaran in NZ en het ding haalt, mits een redundant briesje, 33 knopen. (een knoop is 1.8 km per uur) Ondanks een matig briesje werd het echt een leuke tocht enkel de wolken en condensatie in de lagere luchtlagen dempten de feestvreugde een beetje. (Noot: de boot op de foto is niet onze boot, ik sta op onze boot wat het wat moeilijk maakt om onze boot te trekken. De enige mogelijkheid was om op de andere boot te gaan staan, wat hem onze boot zou maken en het probleem dus niet zou oplossen)

Rotorua

Rotoua is waarschijnlijk de meest vervloekte meest bezochte stad in Nieuw Zeeland. Het stinkt er namelijk behoorlijk hard dankzij de vrolijk bubbelende modder die er in de hele omgeving uit de grond borrelt en zijn heerlijk parfum verspreidt. Niet echt aangenaam, maar zeker wel eens de moeite om te bezoeken. Omdat dit zulke toeristisch trekpleister is, is haast alles te betalen en nogal op de oppervlakkige toerist gericht (veel raak eens een Maori-aan=shows). Het is niet direct ons ding en we verblijven hier dus ook maar 1 nacht alvorens naar het noorden te trekken. De uitbater van ons hostel is echter ook een Maori en hij kan ons toch nog wel enkele interessante weetje vertellen.

Tongariro crossing

Na de "best cycling trail in New Zealand" besluiten we nu de "best one day walk in NZ" te doen, weerom een wandeling in een National Park, maar toch een beetje anders aangezien heel deze streek vulkanisch ontstaan is. Eigenlijk hadden we ook graag de driedaagse trektocht gedaan maar aangezien we stilaan in tijdsnood komen om alle bezienswaardigheden van het Noordeiland nog met een bezoekje te vereren houden we het maar bij de dagtocht.
Voor een flinke tocht moet je flink eten, dus besluiten we de avond tevoren een lekkere maaltijd te kopen. In de winkel komt Erik zo trots als een gieter aan met een gigantisch pak kippen gehakt dat blijkbaar serieus afgeprijsd is, het kost maar 3.5 dollar, een koopje! Eens op de camping beginnen we vrolijk te kokkerellen, groenten, pasta en lekker vlees... denken we. Het het gehakt blijt immers wel erg knapperig te zijn en heeft ook een beetje een vreemd smaaktje. De verpakking wordt erbij gehaald en wat blijkt? Een lief hondje lacht ons toe! Helaas, zegt het pak ook "not for human consumption", daar gaat ons koopje! Volgens Erik lag het pak op de foute plek, ik stel geen vragen.

Niettegenstaande de sobere vegetarische maaltijd van de avond tevoren, nemen we al om 6h 's ochtens de bus naar het National Park, dit om de hordes toeristen voor te zijn. Dit blijkt maar gedeeltelijk gelukt. De tocht zelf is echter zeker en vast alle inspanning waard. Ook hier zeggen de foto's meer dan de beste uitleg, gelieve dus daar een kijkje te nemen. Toch nog even vermelden dat we als zijtripje hier nog een 1000m hoger gelegen top beklimmen zonder gemarkeerde route (geen angst, het is een veel gedane trip en we zijn niet alleen), dit betekent vooral veel klouteren in de klim en ski-schuiven in de afdaling. Amusement verzekerd!

Wellington

Omdat de tijd nu eenmaal voorbij gaat, is het voor ons tijd om het Zuid-Eiland vaarwel te zeggen en terug te keren naar het Noord-eiland. In Wellington bezoeken we het Te Papa museum waar we weerom een halve dag spenderen aan het bestuderen van de geschiedenis van NZ. Omdat het de komende dagen gaat regenen gaan we niet naar Turangi om te gaan wandelen, maar gaan we over Napier. Een stad die ergens tijdens de art-deco door een aardbeving is platgesmeten en daarna weer is opgebouwd, volledig in een stijl.

Abel Tasman National Park

Gert bracht ons tot het zuiden van het Abel Tasman National Park, in het dorpje Manahau, waar we al snel werden aangesproken door een wat oudere man die zijn dag leek te vullen met het maken van praatjes met toeristen. Toeval wil dat de man oorspronkelijk uit Nederland kwam en dolenthousiast begon Nederlands te spreken. Toen hij voorstelde dat we onze tent in zijn tuin mochten zetten op voorwaarde dat "jullie koken, want ik houd niet van koken" was de beslissing snel gemaakt. Jaap, of Jack, was met heel de familie 40 jaar geleden naar NZ gekomen en hij is hier gelukkig getrouwd. Apetrots toonde hij zijn satteliet ontvanger die hier voorwaar Samson en Witse op het scherm toverde. We hebben zelfs het VRT journaal gezien met onze toffe ministers.

De volgende dag hebben we dan een watertaxi genomen tot in het National Park en zijn er dan op 7 uur terug uitgewandeld. De fotos zeggen in dit geval meer dan woorden, de link aan uw rechterzijde zal dus helpen. Bij terugkomst had Jaap voorwaar hutsepot gemaakt, want hij dacht dat we wel moe waren. Joepie!

De westkust

Christchurch lieten we in de gietende regen achter ons en we trokken naar de Westkust over Arthurs pass. Zoals de Nieuw-zeelanders ook zelf zeggen is de westkust heel mooi. Toch zijn we blij dat we hier niet gefietst hebben want het is ook allemaal behoorlijk ontoegankelijk en in de dorpen valt niet veel te zien. Het enige dat je hier infeite kan doen is een "lovely drive along the coast". Dat doen we dan ook in het gezelschap van bouwvakker Gert uit Gent. Hij hoorde ons Nederlands praten in de supermarkt en vermits hij alleen reist besloten we elkaar een dagje gezelschap te houden.

Om te overnachten trokken we alweer de heuvels in richting noordkust en kampeerden op een mooie DOC-camping. DOC of Department of Conservation campings zijn meestal prachtig gelegen, zeer sobere campings waar je een beperkt bedrag in een "eerlijkheidsdoos" dumpt. In dit geval gaat het om 5 dollar per persoon (2.5 euro). Het uitzicht krijg je er gratis bij...

naar de Westcoast

Vanuit Wanaka zijn we naar Cromwell gefietst om daar een bus te nemen naar Christchurch. Daar moeten we immers de fiets terug naartoe brengen. Dit verloopt allemaal vlot en op wat regen die door het dak van de bus druipt, loopt alles gesmeerd. Terug in Christchurch, brengen we de fiets terug binnen en doen onze meest geslaagde shopping dag tot hiertoe: op de rekening staat 284 dollar, wij betalen er dankzij de solden 134. Daarin zitten: een nieuwe broek voor Margo, een sneldrogende ultraabsorberende handdoek voor Erik en twee zijden binnenslaapzakken. Geef toe het kan slechter.

Wanaka

Vanuit Queenstown zijn er twee wegen naar Wanaka. De ene is 114 km lang, de andere 77. Het enige verschil is een miniem hoogteverschil voor de eerste en een minder miniem hoogteverschil voor de andere. Uw twee reizigers zouden uw twee reizigers niet zijn als ze niet gekozen hadden voor de ietwat steilere versie. Die leidt van Queenstown naar Arrowtown, waar de energie voorraden werden aangevuld, over de Crown Range naar Wanaka. Het vertrek punt is ongeveer 300 m hoog, het eindpunt ook. Daartussen zit een stukje dat 1078 meter hoog is. Om daar te geraken moet je heel hard trappen en behoorlijk lang.

Wanaka zelf is heel mooi, het is bijna Queenstown alleen niet zo verpest door de toeristen. We verblijven er op een camping die een prachtig uitzicht biedt en wat uit het centrum ligt. Van hieruit maken we de volgende dag ook een klein wandelingetje in de namiddag dat 6 uur duurt en ongeveer 1200 meter omhoog gaat en weer naar beneden. Op enige reliefverslavingen na, gaat het overigens goed met ons.