Queenstown en Milford Sounds

Na een rustige dag langs de Otago Rail Trail zetten we koers richting Queenstown, zogezegd het mekka voor reizigers in Nieuw Zeeland maar geen spek naar onze bek. Het zit er overvol met luidruchtige, voornamelijk engelse, toeristen die veel geld spenderen aan skydiven en bungeejumpen en de camping is duur, alles behalve gezellig en je moet bijbetalen voor warm water. Queenstown is echter ook gelegen op een heel mooie locatie aan een meer en is de ideale uitvalsbasis voor een daguistap naar de fjorden in het zuidwesten. We regelen er een bustrip voor de volgende dag.

De bus vertrekt reeds vroeg in de ochtend en doet er 4 uur over om in Milford Sounds te geraken, gelukkig zijn er hier en daar tussenstops want Erik zijn maag is niet erg blij. Eens aangekomen aan de fjord stappen we over op een bootje dat met ons doorheen heel de fjord tot op volle zee vaart, best de moeite. Onderweg zien we zeehonden, een pinguin en watervallen en ervaren we waarom het hier "Schaduwland" wordt genoemd. Het regent hier meer dan 200 dagen per jaar en de hele omgeving is dan ook bijna constant in nevel gehuld. In tegenstelling to wat de naam "sounds" laat vermoeden zijn deze dalen niet uitgesleten door water maar door ijs (scherp in plaats van afgerond).

Qua natuur was het een memorabele dag maar we weten nu ook weer waarom we niet zo van georganiseerde busreizen houden, in een dichte drom achter een gids sjokken is toch niet zo ons ding.

De Otago Rail Trail

Volgens de lokale boekjes is de Otago Rail Trail "one of the best biking trails in the world". Wij hebben dat aan de waarheid getoetst en het was inderdaad een aangenaam stuk om te fietsen. Het pad loopt over een oude spoorwegberm, wat betekent dat er geen steile stukken inzitten. Er zijn tunnels door de hoogste bergen en bruggen over de diepste dalen, dit levert heel mooie uitzichten op. Behalve de kiezel ondergrond die het voor Erik wat moeilijker maakt om ons lang en zwaar gevaarte te besturen is het ook erg aangenaam aangezien de trail slechts hier en daar een autoweg kruist en je hier dus enkel andere fietsers tegenkomt, erg rustig.

Naar Palmerston

Na gisterenavond de pinguins te hebben bewonderd, rijden we verder naar het zuiden langs de kust naar Palmerston. Het eerste stuk loopt bijna op de kliffen en biedt prachtige uitzichten. Na een stukje over de highway draaien we opnieuw op een zijweg maar deze keer door de heuvels. Blijkbaar gaan we daarbij door Trotters gorge, een behoorlijk steil en kronkelend valeitje. Het is er steil genoeg om ons te doen afstappen, maar na twintig minuutjes duwen staan we op de top. Daar eten we het laatste eten op dat we hebben en rollen dan naar beneden. Ondanks onze fancy schijfremmen die ik laat slepen, halen we toch gemakkelijk 60 per uur en de fiets wil duidelijk sneller.

In Palmerston proppen we ons dan vol met een hamburger (hier zitten daar verse groenten op, dus is het niet zo ongezond als het klinkt) en een supergroot ijsje. Daarna terug de fiets op en proberen nog wat verder te geraken. Dat gaat goed tot BAM, er is iets ontploft. Het blijkt de achterband te zijn. Andere tandem rijders hadden ons al gewaarschuwd dat de zware belasting van een tandem soms teveel wordt voor een achterband en zie hier, het bewijs. De achterband is opengescheurd, de binnenband is door het gat gekropen en opengeploft, en we hebben alleen maar een reserve binnenband. Gelukkig is er verkeer op die baan (dichtsbijzijnde dorp is 15 km) en we slagen erin om iemand te stoppen die fietsen vervoert. Een dik half uur later is alles hersteld, maar door de verloren tijd besluiten we op de dichtsbijzijnde camping de nacht door te brengen. Slaapwel!

Oamaru

Vanuit Timaru rijden we nui met een nieuw achterwiel richting zuiden. We rijden hierbij langs een prachtige kustlijn, steken een rivier over omdat we niet graag op de highway rijden en maken de weg wat langer dan nodig. Nu alles naar behoren functioneert schieten we goed op en genieten we van het frisse windje. In oamaru leven twee pinguin kolonies die we allebei gaan bekijken. De geelogige pinguins zijn gratis, maar we zien er maar twee. De blauwe, daar betalen we voor, komen met grote groepen tegelijkertijd uit het water gewaggeld. Wegens beperkte tijd volgen fotos later.

Het Vrijwiel

Bij het verlaten van Geraldine begon ons op te vallen dat de versnellingen soms versprongen. Erik dacht dat dit wel zou liggen aan een kabel die wat uitgerokken was en toen het op een helling wel heel erg werd, probeerden we de boel te herstellen. Vele pogingen, maar allen faalden. Dan maar de hulp van locals ingeroepen en de fiets terug naar Geraldine getransporteerd.

De exacte loop van de zaken zal ik jullie besparen, maar we hebben het ding nu naar Timaru verplaatst en moeten wachten tot maandag op een nieuw wiel. Tijd dus om ons wat te vervelen en rond te kijken. Op de camping is er een trampoline/luchtkasteel waarop we ons amuseerden en mijn favoriete broek het leven liet (zie foto). Verder zijn er hier in NZ toch al wat mooiere gebouwen, oud is het allemaal niet, maar in vergelijking met de Australische legoblok-huizen is het een enorme verbetering.

De eerste trapdag

Gisteravond hebben we Nigel ontmoet, de man die Het Boek over fietsen in NZ heeft geschreven. Hij leende ons een set fietstassen, gamellen en een vuurtje zodat we volledig onafhankelijk zouden moeten kunnen kamperen. Erg moeilijk is dat niet, vermits elke gemeente hier een "domain" heeft waarop je mag kamperen. Meestal zijn er toiletten en picnic banken, soms ook meer.

Het plan is om van Christchurch naar Geraldine te rijden, dan naar Lake Tekapo, Queenstown en vervolgens langs de Westkust. Dat is alleszins wat onze fietsgoeroes ons aanraden. Het traject loopt over verschillende passen van meer dan 1000 meter hoog en erg zeker dat we dat gaan kunnen zijn we niet. Enfin we zien wel!

Onze eerste kampplaats is bij een boerderij op 70 km van Geraldine op het fotootje zien jullie dat het er best wel mooi was. Ook snel een fotootje van hoe onze fiets eruit ziet met alles erop en eraan. Voor de kenners: het betreft hier een canondale tandem, met een 9-speed Deore LX groep erop. De trailer is een B.O.B. trailer en heeft in onze ervaring een goede wegligging. Het hele ding haalt een goeie 22 km/uur vlak, topsnelheid bergaf rond de 60 km/uur (eerder vanwege schrik dan technische beperkingen).

Wellington en de trek naar het zuiden

Na een verkwikkende nacht in Taupo, inclusief warm bad, vertrekken we richting Wellington om daar de ferry te nemen naar het zuid-eiland. Veel tijd om rond te kijken hebben we niet, want we komen er aan om 19 uur en moeten de volgende ochtend al om 7 uur inchecken. Snel ons bed in dus. De ferry komt aan in Picton een dorp dat behalve ferries die aanleggen, niet veel te bieden heeft. Van hieruit haasten we ons richting Christchurch om daar een tandem te gaan huren. Onderweg pikken we nog een mooi uitzichtje mee met zeehonden die liggen te zonnen. (en zeeleeuwen). De tandem die we gaan oppikken zien jullie op het prentje hieronder. De schijfremmen enzo zien er heel fancy uit, maar als we onze blog bijgewerkt krijgen zal blijken dat het niet alleen voor het uitzicht is.