2 december 2011

Gebeurt er nog iets?

Ja natuurlijk! 2 november hebben we de beton gegoten. Terwijl die uithardde hebben de riolering al deels aangesloten en de gemaakte putten in de tuin dichtgeschupt. Daarna hebben we met Ytong-blokken een eerste rij stenen aangebracht waarop onze houtskelet zal steunen.

Terwijl we dat deden bleek dat onze plaat niet perfect waterpas ligt, maar al bij al valt het wel mee. Toen de aannemer kwam opmeten bleek dat onze Ytongblokken nauwelijks 3 mm in hoogte verschilden.
Met de hulp van "de Gerald" haalden we op één (bijna een halve) dag heel de tuin leeg, zodat we niet meer door het huis moeten met al het snoeiafval. Indrukwekkend klusje waarbij ik een "tire-fort" leerde kennen en merkte dat taxus verdomd stevig vast kan zitten. De fotos van het resultaat heb ik hier niet bij de hand maar komen eraan.
Verder is er nog gebeurd: uitgebreide bespreking van de ramen, ventilatie, verwarming, regenwaterrecuperatiesysteem en het dak. Plakken van alle folies, aanbrengen van toekomstige spouwisolatie, aarding doorgetrokken onder de vloerplaat en de hele boel opgekuisd (weer 2 containerparkjes). Niet dat er niets gebeurt dus :-).

13 oktober 2011

Afbraak: deel 1 zondag

Kruiwagen, met gepimpt voorwiel.

De deur was net breed genoeg voor onze professionele breekhamer Freddy.

Thomas kijkt naar een idyllisch steenvalletje.

Bart.
Posted by Picasa

Demolition Team

Posted by Picasa

29 augustus 2011

18 augustus 2011

De banken doen het weer

Overal is het op het nieuws: een "virus" maakt het mogelijk dat je tijdens het pc-bankieren ook onbedoelde overschrijving doet. Het "virus" mikt specifiek op Belgische gebruikers die van het typische M1-M2 bakje gebruik maken. De Belgische banken zouden dus duidelijk moet communiceren wat het probleem is en hoe je het oplost. Voorlopig echter niets.

Als gebruiker wil je immers weten, hoe zie ik dat ik mogelijk besmet ben? wanneer ben ik kwetsbaar? welke banken worden geviseerd? Niets van dat alles, liever neemt de bank (bv Fortis) even haar systeem offline, voor zogezegd routine onderhoud. Koude oorlog technieken die in deze tijd niet echt klantvriendelijk kunnen genoemd worden.

PS: waarschijnlijk mikt de trojan op windows mogelijk in combinatie met een oude of niet-geupdatete browser.

16 augustus 2011

Neus-stofvang-heuveltjes: Handig!



Ieder zijn plafond


Het huis in de Saffierstraat staat er sinds 1928 en op die tijd hebben er heel wat mensen gewoond. (hoewel dat al bij al nogal beperkt zou zijn volgens de notariële akte) Eenieder heeft er dan ook verbeteringen aangebracht. Tot die verbeteringen behoort blijkbaar ook het plaatsen van een valsplafond:
Laag 1: planchettenLaag 1 bis: draagstructuur voor de planchetten, vreemd genoeg opgetrokken uit 10 cm hoge balken (niet echt subtiel dus)
Laag 2: Piepschuimtegels 10 mm dik, verlijmd
Laag 3: oranje/geel lakwerk of soort behangpapier
Laag 4: vermoedelijk origineel wit lakwerk.
En dan, eindelijk, de draagstructuur!

De balken zijn 185 mm hoog en 7 mm breed, op ongeveer 32 cm (hart op hart) van elkaar. Ter hoogte van de schouw zitter er twee balken, dat is ook het geval bij het niet dragende muurtje tussen gang en eetkamer. Het geheel ziet er erg proper en gezond uit, bovendien is het volgens onze berekeningen wat overgedimensioneerd zodat we vrij veilig zouden moeten zitten.
Het eindresultaat:
Als er iemand nog wat planchetten zoekt, .... we hebben er een paar liggen.

14 juli 2011

Pinarello (deel 1)

In 2007 werd mijn racefiets gestolen uit de fietsenstalling in Leuven. Sindsdien had ik weliswaar een racefiets van de decathlon waar ik mee gevallen ben, maar dat ding bood weinig plezier. Met de triathlonactiviteiten die zich steeds verder ontplooien werd het dan ook tijd om terug iets pittigers aan te schaffen.

Carbon is niet aan mij besteed, wegens veel te gevoelig. Een nieuwe koersfiets vinden zonder carbon is een helse klus en tweedehands vond ik ook niet meteen mijn gading. Na wat zoeken kwam al snel een alternatief uit de bus: oude stalen frames hoeven niet enorm zwaar te zijn, bieden meer comfort en zijn niet kapot te krijgen. De conclusie was dus duidelijk: staal zou het worden.

Na enig zoekwerk vond ik in Zwijndrecht, bij Dordrecht een Pinarello "Asolo" frame, gemaakt van Columbus Chromor buizen. Niet het beste van het beste, maar in zijn tijd een erg goed frame dat volgens de documentatie ongeveer 2.3 kg moest wegen. De oorspronkelijke campagnolo groep was vervangen door een 105 groep waardoor de prijs erg redelijk was. De kromme wielen liet ik achter bij de eigenaar wat ook nog een korting opleverde. Tijd voor de foto's!

De pads van de voorvork: in goede staat en voorzien van een Pinarello logo. De voornaaf is in tegenstelling tot een ander project wel standaard 100 mm breed waardoor nieuwe wielen er zo in kunnen.

De achterpads: horizontale dropouts met Pinarello stempel. Voorzover ik kan nagaan volledig conform de toenmalige Campagnolo standaard. De naafbreedte is 130 mm (en geen 126 zoals ik eerst vreesde) en is dus ook volledig standaard. Het derailleur oog staat op het zicht perfect recht.
Het mannetje (zo heet dat ding waar de achterrem aan hangt): erg mooi gesoldeerd aan de rest van het frame. Bemerk de witte gravering op aan de onderzijde, dit is vakwerk van toen mensen nog tijd hadden om te versieren waar je het niet ziet. De chroom delen hebben wel nood aan wat oppoetsen.

Het trapas huis: ook hier weer netjes gelakt logo. Bemerk de proper afgewerkte boringen waardoor de kabels lopen. Tegenwoordig wordt hier een opgeschroefd plastiek geleidertje voor gebruikt.

Deel 2 volgt als het ding weer rijdt, want nu zitten er geen wielen in, is het stuurlint stuk, remblokken versleten, zadelpen muurvast, ...

23 juni 2011

13 juni 2011

Pedaal



Een krakende pedaal op vakantie, daar is helaas weinig aan te doen. Thuis gekomen, snel het ding gedemonteerd in de hoop de lagers nog te kunnen redden. Op het eerste zicht leek dat ook te doen: alle kogeltjes waren nog rond, zonder scheuren en ook de cups zagen er nog redelijk uit. De inspectie van de buitenste conus zie je hierboven staan.
Op de afronding aan de rechterzijde rollen de kogels. De betrokken pedaal heeft een voetbeugel en werd dus steeds langs boven belast, zoals je duidelijk kan zien is de afronding onderaan nog origineel. Bovenaan is ze volledig uitgesleten. Ook met voldoende vet is deze pedaal op sterven na dood.
RIP

16 mei 2011

Dan toch ...

De Saffierstraat 171 heeft dan toch ons als nieuwe eigenaars gekregen! Na het hoger bod hebben we in ijltempo elk huis bezocht dat ook maar in enige mate interessant zou kunnen zijn. Het bleek echter altijd kiezen tussen een erg duur, maar volledig te renoveren huis (waarbij de renovatie dan te duur zou zijn om onmiddelijk te doen) of een zogenaamd "instapklare" kleine woning, die nooit naar onze normen was afgewerkt. Daarom hadden we besloten om toch nog te bieden op de tweede zitdag en na twee welgemeende biedingen, hield onze medestrijder het voor bekeken.

We hebben inmiddels onderdak geregeld tot begin 2012, dus zouden we tegen dan ruim klaar moeten zijn met onze verbouwing. Ruwweg de planning: strippen, bouwvergunning aanvragen, ondergrond voorbereiden, vloerplaten, ruwbouw achterbouw, ramen, vloerbekleding, technieken, muurafwerking, ... en vervolgens schilderen en inrichten afhankelijk van het beschikbare budget.

Eens vertrokken zullen we hier de vorderingen met foto's illustreren, so stay tuned!

22 april 2011

't is gebeurd

Er is een hoger bod. We zijn voorlopig huisloos en als het zo doorgaat tegen eind juli dakloos.

Een huis, een appartement of gewoon terug op reis? We zullen eens goed moeten nadenken.

10 april 2011

Huis

We hebben een huis gekocht. Op een openbare verkoop (en dus onder opschortende voorwaarde van hoger bod). Dat is spannend. Vreselijk spannend. Michel Wuyts' spannend.

138 000! En ze zijn vertrokken. Er wordt wat geschoven in het peloton. Links vooraan wordt daar wat gewrongen, we zitten aan 140. In deze fase mag je niet te veel verbranden. De opkoper begint zich te ergeren, ze kijkt even opzij. Gaan we dit doen of niet? Een goedkeurend knikje vanop de bank. En ja, ze zijn weg! Is dit niet te vroeg? 150-151-...-158-159. Maar nu komt die afdaling, iedereen glijdt naar beneden. Even rond kijken, waar zitten de koplopers? Wie kan er nog mee? Voor wie biedt de man aan de linkerkant? Wat is het budget van het jonge koppel achter de knechten van de man aan de linkerkant?

Opkoper kijkt vragend om zich heen? Wat doen we hierna? Andermaal ...! 160 linksvooraan een demarrage. Ze schuiven naar voor, nu duidelijk in een groepje, er komt een kloof. Gaan ze dat kunnen volhouden?161-162-162 500 - 163. Opkoper breekt, dit is het moment, dit is wat je niet wil meemaken, dit gaat niet meer. Heel die koers zit je daar al vooraan en dan in de laatste spurt gaan ze er gewoon over.

164-165! Het treintje valt stil! Is dit het einde van het treintje? Blijft het hierbij? Wordt het links vooraan? Kan er nog iemand aanklampen? 165! En uit het niets iemand met het tactisch inzicht van Ludo Dierckxens; Dumb en Dumber. Niet gewoon per duizend maar direct tweeduizend erbij. Wat is het antwoord van links? Zit daar nog iets in, of is de fut eruit? 166. Eénmaal, andermaal, ... Oei maar wat horen we nu over de radio? We krijgen een opschorting? Vijf minuten pacecar, dat betekent dat iedereen weer kan aanklampen. Elke millimeter kan nu een verschil maken. Dit is sterven, dit is doodgaan, dit is goed voor de business van cardiologen.

De pacecar verlaat het circuit. Kan er nog iemand komen? En jah, hoor, daar zijn ze al Dumb en Dumber laten zich niet zo maar verslaan, ze zeggen als je hier wil winnen dan zal je ons toch moeten afmaken: 166 500. Links reageert 167! Geen aarzeling, dit is niet normaal, daar kan je niet tegenop. ... Verkocht!

Wij waren de knechten, bieder was Links Vooraan, maximaal afgesproken bod was 167, geen marge. Dumb en Dumber zijn net optijd gestopt. (voor ons toch)

10 maart 2011

Straalpijpen en zacht water

Omdat de huizen op de markt ofwel erg duur zijn, ofwel in de verste verte niet voldoen aan onze kwaliteitsnormen en omdat het financiëel interessant kan worden, mikken we nu op een huis in wat slechtere staat waar in verbouwd kan worden zonder beperkingen.

Het was in deze context dat ik als naïeve enthousiasteling Margo overtuigde een bezoekje te brengen aan wat aangekondigd wordt als het walhalla van de betere verbouwer, Batibouw. Voor zij die dit in de toekomst zouden overwegen, lees vooral verder!

De ideale translatiesnelheid

Om te beginnen is het erg belangrijk om de juiste snelheid aan te houden bij het bezoeken van de beurs. Elke stand is immers behalve van foldertjes en bouwmaterialen ook voorzien van de obligate rondspeurende gladjanus. De man of vrouw is meestal gehuld in kostuum met das en rijkelijk voorzien van brilliantine of haarlak (afhankelijk van het geslacht). Deze personen speuren de massa af op zoek naar een greintje interesse, een sprankeltje hoop om een premie op te strijken. Enkel het aanhouden van afdoende snelheid en een welgemeende "al gaf je mij uw spullen gratis, dan nog zou ik ze niet willen"-blik zorgt ervoor dat je veilig kan passeren.

Moeilijker wordt het als de stand in kwestie interessante informatie aanbiedt, bijvoorbeeld door een opengewerkt model te tonen. In dat geval is het zaak een route te plotten rond het interessante object zonder daarbij de snelheid onder de "ik kom maar even kijken"-snelheid te laten zakken, daarbij ook nog maximaal langs de reeds bezette verkopers te lopen, elke vrije verkoper vormt immers een groot aanspreek risico. Deze navigatie vraagt om een scherpe blik en razendsnelle navigatie, denk er ook om dat een beurs als Batibouw de optie achteruit onmogelijk maakt!

Jack-Uzi's
Batibouw is ook een verkoopsbeurs. Standen dienen niet om je te informeren maar mikken op ruïneren (ok, misschien is dat wat overdreven). Er is dan ook een enorm aanbod aan artikels die niet professioneel geplaatst dienen te worden en die makkelijk in een impuls gekocht worden. Dat haardcassettes, keukentoestellen en dergelijke in deze categorie vallen is logisch en op zich niet zo verrassend. Veel vreemder is het het aanbod aan waterverzachters en, nog interessanter, bubbelbaden. Denk daarbij niet aan het doorsnee ligbad, voorzien van vijf gaten en een fietspomp eronder. Neen, blijkbaar moet je tuin dezer dagen voorzien zijn van een jacuzzi voor 8 personen. Het ding is vormgegeven als een verlaagde Seat Ibiza, en heeft net geen spoilers op de zijkanten staan. De controlepanelen doen denken aan displays uit de Fast and The Furious en het is moeilijk om niet automatisch aan Baywatch-scenes te denken. In eerste instantie meenden we met een zeldzaam fenomeen van Pimplust te maken te hebben, maar al snel bleek dat er verschillende aanbieders waren die al bij al bijna een volledig paleis in palmden.

Maar, na grondige studie heb ik gevonden wat er ontbreekt: de babes! Al die standen verpatsen dezelfde (mottige) pimpbaden, met ledjes, zonder ledjes, met reddingsboei en zonder, ... Maar geen enkele verkoper is op het idee gekomen om een babe te voorzien! Nochtans is dat wat de gemiddelde koper hoopt in zijn jacuzzi te vinden. En vermits ik niet de enige ben met commercieel inzicht, ben ik er zeker van dat er volgend jaar een rijk aanbod zal zijn aan in badpak gehulde jacuzzi verkoopsters. Dus maak van de nood een deugd, en breng je zwembroek mee ...

16 februari 2011

De systeembeheerder ...

Nog niet zo lang geleden kreeg elke werknemer een laptop of pc en kon daarmee spelen zoveel hij wou. Bij sommigen leidde dit tot een volledig dichtgeslibte pc met spy-, mal- en andere ware. Bij andere leidde dit tot een bijzonder efficiënt systeem waar snel mee gewerkt kon worden.
De eerste groep stuurt graag oproepen van Nigerianen met 200 miljoen dollar door, de andere groep gebruikt een artificiëel intelligente filter om de mails van de eerst groep te zuiveren.

Maar gelukkig is er nu de systeembeheerder. De systeembeheerder heeft meestal zijn middelbare school doorgebracht met World Of Warcraft te spelen (Duke Nukem 3D spelers zijn meestal ouder en slimmer), heeft een cpu-fan met blauwe ledjes en kickt op SLI opstellingen. De systeembeheerder is niet gezegend met een aantrekkelijke fysiek en beschouwt de pizzahut als het gastronomische Mekka.

Maar, de systeembeheerder is in de ogen van de HRM dienst ideaal om te bepalen wat je mag doen op je pc. Dat de systeembeheerder nooit een batch scriptje schreef, denkt dat Raid5 een rockgroep is en dat de enige goede manier van werken de zijne is, dat stoort HRM niet. Want HRM is bevolkt door de mensen uit groep één en is blij eindelijk van Nigerianen verlost te zijn.

Beschouwen we deze situatie nu vanuit groep twee, dan moeten we vaststellen dat de systeembeheerder verdient om gevierendeeld te worden aan een snelheid van 1 mm per dag: Bij het opstarten laadt mijn werklaptop het bedrijfsportaal en andere componenten die de systeembeheerder leuk vindt. Omdat op het portaal geen hol te zien is, en ik nu eenmaal niet dezelfde smaak heb als de systeembeheerder, start vervolgens mijn eigen script op dat alle net gestarte processen terug afsluit en mijn eigen programma's start.

Dankzij de systeembeheerder had ik een halve dag nodig om dit systeem werkend te krijgen. Dankzij de systeembeheerder draaien nu al mijn programma's in portable mode (4 uur zoeken), luister ik naar studio brussel rechtstreeks op IP adres (30 minuten prullen), download ik alle youtube filmpjes om ze dan in vlc af te spelen (5 min/dag), moest ik gisteren aan de slag op mac op iChat ervan te weerhouden om op te starten (het werd trouwens "laten opstarten en dan terug killen"...

pkill -9 systeembeheerder

12 januari 2011

You are traffic

Eindelijk reclame met inhoud, hoewel mijn conclusie niet is dat ik dringend een TomTom nodig heb ...

5 januari 2011

Fietsen in de koude


Een lange afstand fietsen in het midden van de winter hadden we nog niet geprobeerd. We hadden Wim H. echter geprikkeld dus zat er niets anders op dan de fietsen op te tuigen en te vertrekken. De vittorio's kwamen uit de kelder werden gesmeerd en vol gehangen met onze bagage. Om het fietsvakantiegevoel helemaal te hebben maakten we geen gebruik van de wagen die parallel met ons naar de Belgische kust zou rijden.

Na een wat trage start ontmoetten we Wim aan knooppunt 47, in de buurt van Melsele. De eerste uren moest er regelmatig een stukje door erg slechte sneeuw geploeterd worden waar de MTB-banden van Wim duidelijk meer plezier aan hadden dan onze smalle trekking banden.

Verder naar het westen was de sneeuw al goed gesmolten en op een uitgebreide lunchstop na reden we in één ruk door tot vlak voor Brugge alwaar nogmaals suikers moesten worden ingeslagen. Inmiddels begon het donker te worden en we hadden nog een vijftigtal kilometer voor de boeg.

Rijden in het donker bleek een totaal nieuwe ervaring: dankzij Margo's en Wim's lampen konden ook in het duister een fijne kruissnelheid aanhouden (20-22 km/u). Je hersenen moeten echter enkel het verlichte vlekje analyseren, al de rest is donker. Tel daarbij de monotome trapcadans op en je brein schakelt zich voor 80 % uit. De tijd (en de kilometers) vliegen voorbij zonder moeite. Enkel af en toe het ijs van de kaarthouder vegen (was het echt zo koud?) en blijven trappen. Een aanrader voor het ontspannen van lichaam en geest...

(29/12/2010 - 175 km - 9u05min - Berchem - Nieuwpoort)