Een trip naar de zoutvlaktes

Veilig en wel aangekomen in Uyuni gaan we op zoek naar een "reisbureau" dat onze 3-daagse trip naar de zoutvlaktes en omgeving kan regelen, ééntje vinden is het probleem niet, er zijn er meer dan 60, het juiste vinden blijkt niet zo simpel dus gokken we er maar op los. De volgende staan we op het afgesproken moment klaar om onze reisgenoten en jeep te aanschouwen. Het blijkt een bont gezelschap, een Noors-Australische koppel, een set halfgare Texanen en een Japanner met vervroegde midlife crisis die liever Amerikaan zou zijn. Het obligate uur te laat zetten we met onze voorzichtige Boliviaanse chauffeur Ricardo aan het stuur koers richting vlakte.
De eerste dag staat inderdaad geheel in het teken van zout, zoutwinning, een illegaal zouthotel en zoutvlakte overal waar je kan kijken. Het is op zich al indrukwekkend dat je een hele dag kan doorrijden zonder van het witte vlak af te geraken. Erik haalt zijn hart op aan de fotomogelijkheden die zoveel wit bieden.
De twee dag brengt ons van de zoutvalkte af de Andes in richting Chileense grens, eindeloze glooiende heuvels (op 4000m en meer) met hier en daar een bergpiek, worden onderbroken door meren in alle kleuren. Er is er een blauw, een groen en een veelkleurig. In welke richting we ons ook bewegen het landschap blijkt altijd anders maar altijd even vreemd. Vulkanen, eigenaardige rotsformaties en vicuñas (soort kleine llama) vullen de rest van de dag.

De derde dag starten we bij zonsopgang met een bezoek aan de geisers en daarna een warmbadje buiten, weerom natuurlijk warm water, deze keer is de lokatie wel degelijk de moeite en uniek. Wie kan zeggen dat hij buiten gaan zwemmen is bij een temperatuur waarbij je bikini of zwembroek onmiddellijk bevriest wanneer ze moet drogen? De rest van de dag staat in het teken van de terugtocht naar Uyuni. We komen nog langs een aantal slapende stoffige dorpjes op uren van de bewoonde wereld en vragen ons af waar deze mensen van leven.