Onze laatste stedelijke stop in Argentinie is Jujuy, de hoofdstad van de noordelijke provincie maar dan ook niets meer dan een provinciestadje. Behalve het afhandelen van wat administratieve zaken en een, volgense onze lonely planet, niet te missen bezoek aan de plaatselijke termen is er dan ook niet veel te doen. Niet te missen bleek bij aankomst niet geheel lichtjes maar zelfs zwaar overdreven. Een betonnen barak en een blauw zwembad met, weliswaar natuurlijk, warm water. Het moet gezegd, het uitzicht op de omringende valei en bergtoppen was mooi. De foto toont de Argentijnse reactie op de match Chelsea-Manchester United (denk ik), voor elke winkel met een TV stond een grote groep mannen, die zich volop lieten gaan als er gescoord werd, grappig en typisch.
Voor we Argentinie definitief verlaten maken we nog een tussenstop in Tilcara, een klein stadje/dorp op 2700m hoogte, kwestie van geleidelijk te stijgen en geen hoogteziekte te krijgen. Het dorp is voornamelijk stoffig en ingedommeld maar de omgeving is prachtig en we zijn hier net in de aanloop naar de "Dia del libertador", een soort van nationale feestdag die de nationale feestdag niet is maar wel hopen Argentijnse vlaggen in het straatbeeld doet verschijnen, schoolsportwedstrijden genereert en hele volksdansbewegingen op de been brengt. Als echte Argentijnen slurpen we mee van de gemeenschappelijke pot maté en verbranden professioneel onze tong. Een bezoek aan de Cerro de 7 colores kan hier niet ontbreken. Hoewel bij onze telling maar tot 5 kleuren komen is het toch indrukwekkend, een rotsmassief dat varieert van fel rood over paars en groen naar zwart. De foto´s spreken voor zich. Niet alleen de gekleurde rotsen zijn de moeite, een wandeling in één van de twee valeien die Tilcara van water voorziet brengt ons door een dor landschap met hier en daar een cactus aan de keel van de Duivel, stijle rotsen waar het water meters lager tussen door gutst en we nog eens beseffen hoe groot en woest de Andes (hier de uitlopers) wel is, wonderbaarlijk genoeg lopen ook hier nog paden hoger en verder en vermoeden we dus dat ook verderop nog nederzettingen zijn. Onderweg ontdekken we nog de mogelijkheid om soep te koken met zonnewarmte. Een parabolische schotel bekleed met spiegelende panelen brengt alle warmte samen in het brandpunt waar je je soeppot plaats. Op minder dan geen tijd is het eten klaar, zeer efficient en gemakkelijk ter plaatse te construeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten