Cafayate en Quilmes

Na een kort bezoek aan Salta, waar zoals de toeristische info zegt, veel mooie kerken staan, maar voor de rest op zondag voormiddag niet veel te doen is, vervolgen we onze tocht naar Cafayate. De regio rond dit stadje is bekend om zijn gekleurde rotsen maar aangezien we die vanachter het busraampje al hebben kunnen bewonderen besluiten we onze tijd aan andere dingen te besteden. Cafayate zelf is klein en heel veilig, haast iedereen rijdt met de fiets of de brommer en fietsen worden nooit op slot gezet. Niet zo verwonderlijk, als je hier een fiets steelt moet je je er ver mee uit de voeten maken om niet meer op te vallen. de volledige omgeving zijn rode rotsen met groene cactussen, uitzonderlijk afgewisseld met een verdwaalde populier in gele herfstkleur. Beetje eigenaardig voor ons, bomen in herftmode bij 27 graden. Een wandeling in de omgeving leert ons dat kinderen hier nog te voet naar school gaan, waarbij een wandeling van een uur naar hun huis tegen een bergwand niet eigenaardig is. Ook wij klimmen langs een rivier naar boven met als doel een waterval, helaas het snel invallen van de duisternis doet ons vervroegd terugkeren. Moest iemand je ooit wijsmaken dat de wijn van dit deel van Argentinie de moeite is, proef dan maar twee keer alvorens het te geloven. Een gratis wijnexcursie liet ons er een aantal proeven en geen van allen was de moeite.
Wel de moeite waren de ruines van Quilmes. Niet overdreven frequent bezocht, krijg je hier nog een bijna volledige oorlogsnederzetting van de Quilmes, een bevolkingsgroep van nog voor de Incas, die ook de Spanjaarden behoorlijk lang de duvel heeft aangedaan, 400 jaar om precies te zijn, tot de laatste dan toch maar naar Buenos Aires werden getransporteerd. Er zijn vragen te stellen bij de manier van bezoeken (je mag overal gewoon op en onder en tussen lopen) maar het is wel eens leuk om niet alleen van op afstand te kijken.