24 april 2008

Buenos Aires in de mist



We hadden niet het perfecte ogenblik gekozen om in Buenos Aires aan te komen, dat bleek althans uit de overvloedige rook die er in en rond de Argentijnse hoofdstad hing toen we aankwamen. Enige research leerde ons dat enkele boze arbeiders verschillende velden van hun ex-werkgevers in brand gestoken hadden. Het hele spelletje was een beetje uit de hand gelopen en er hing een rookwolk, bestaande uit koolstofmonoxide en fijn stof, over de hele rio plata vallei. Dit temperde onze pret behoorlijk de eerste twee dagen, enerzijds omdat het uitzicht niet je van het was, anderzijds omdat koolstofmonoxide nu niet meteen het beste gevoel in de mens bovenbrengt. In die twee dagen bezochten we wat musea en deden het rustig aan.
De volgende dagen was het al veel beter, hoewel de zichtbaarheid nog steeds niet optimaal was, en konden we Buenos Aires in volle glorie bewonderen. Tevens bereikten ons twee extra bankkaarten wat onze geldtoevoer zou moeten garanderen.
Het centrum van Buenos Aires is best nog wel aangenaam met enkele mooie stadswijken, zowel in het oude deel, als recente waterrand herontwikkelingen. Een van de toeristische attracties, een straatje in de wijk La Boca, is het vermelden waard. Niet omdat het bijster boeiend is, maar juist omdat dit de meest kunstmatige straat uit heel onze reis is. Je moet er met de bus naartoe omdat het er (zogezegd) gevaarlijk is, eens daar aangekomen probeert een fake maradonna met je op de foto te staan, lopen er verklede indianen rond, enfin eerder dan in Argentinie waanden we ons in Disney land.

18 april 2008

Ruta 40 naar Bariloche

Vol goede moed stapten we op de bus voor een 30 uur durende busreis over DE Ruta 40, 1500 km onverharde weg die door de uilopers van de Andes het zuiden met het noorden van Patagonie verbindt en vooral bekend is omdat el Ché deze in zijn jonge jaren per moto heeft bedwongen. Hoewel we over de enige busmaatschappij die deze reis aanbiedt nog niet veel goeds gehoord hebben, valt het al bij al best mee. De bus is een beetje kwikkelkwakkel maar daarvoor hebben we alle begrip gezien de staat van de weg en we geraken mooi op tijd zonder problemen op bestemming met zelfs nog een tussenstop bij de bomma van de bestuurder,haha.

Eens aangekomen blijkt Bariloche een aangename verrassing. Onze resigids omschreef het als een mekka voor toeristen wat ons niet veel goeds deed verwachten. Deze tijd van het jaar blijkt dat nogal mee te vallen (ergens tussen winter en zomer, koud voor wandelen en te warm voor skieen). We verkennen de stad en haar omgeving op zoveel mogelijk manieren, te voet, te paard en te bus. Hetgeen alleen maar aangeeft dat de omgeving heel erg veelzijdig maar altijd de moeite waard is. Ook de chocolade van de Zwitserse (toeristische) kolonie in de buurt valt best te pruimen.

14 april 2008

El Chalten



El Chalten is een klein dorpje aan de Andes van waaruit Mount Fitz Roy kan beklommen en bekeken worden. Vermits het op het einde van het seizoen liep verwachtten wij hier geen grote drukte. Desondanks was er op het wandelpad behoorlijk veel volk. Van beklimmen of zelfs naar uitzichtspunten klimmen was geen sprake vermits de sneeuw op sommige plaatsen tot op heuphoogte lag. We deden een tweedaagse naar een meer bij een gletsjer en bekeken de toppen vanop afstand. De sneeuw maakt alles nog stiller en rustiger, heel rustgevend. Rusten deden we dan ook in onze slaapzakken die gelukkig alles behalve onze tenen lekker op 37 graden hielden.

Vanuit El Chalten namen we de bus over Ruta 40, een goeie 1500 km over onverharde weg die 30 uur in beslag neemt. Tegen onze verwachtingen in zijn we enkel een beetje moe en verkennen we nu al fris Bariloche. Tot de volgende!
Posted by Picasa

9 april 2008

Het einde van de wereld


Na een korte tussenstop in Punta Arenas, waar niet veel te zien was, arriveerden we in Ushuaia. In Europa alomgekend voor de waterval met bijhorende deerne en douchegel. Wij kunnen u echter berichten dat er weliswaar hier en daar watervallen te vinden zijn, alsook deernes en douchegel. Helaas hebben de watervallen en temperatuur die de deernes niet uitnodigt om eronder te gaan staan en wat die douchegel daar dan nog zou komen bij doen? Geen douche dus, maar wel een bezoek aan het Parque Nacional Tierra del Fuego waarvan de bergtoppen al in een dun laagje sneeuw gehuld waren. Hoewel de stad op zich niet zo mooi is, is de omgeving supermooi. Aan de ene kant scherp, in sneeuw gehuld hooggebergte met hier en daar de obligate gletsjer, aan de andere kant een rustige baai met zeilbootjes en af en toe een cruiseschip. Van hieruit vertrekken namelijk ook de meeste tochten naar antartica, volgens onze informatie is toerisme in Antartica in principe internationaal niet toegelaten, maar hier verdienen ze er blijkbaar goed aan.De grond werd ons daar te koud onder onze voeten dus zijn we nu terug op weg naar het warme Noorden. Vanuit Rio Gallegos vertrekken we deze namiddag naar El Chalten om weerom drie dagen te gaan wandelen. U hoort meer van ons, over vier of vijf dagen, vanuit Bariloche.

3 april 2008

Torres del Paine

 
Aangezien van stilzitten op een boot een mens stijf wordt, zijn we even gaan wandelen. En waar kan een mens beter wandelen dan in een park? Het Parque nacional Torres del Paine is een magere 242.242 ha groot en daarmee een paradijs voor de meerwaardezoekende wandelaar. We onderschatten naar goeie gewoonte de afstanden een beetje en wandelen in drie dagen door evenveel valleien.
De eerste dag namen we de bus tot in het park waarna een catamaran ons tot aan het begin van onze tocht bracht. Als namiddag wandelingetje legden we dan nog een goede 15 km bergop af, recht de vallei van gletsjer Grey in. Bij het ochtendgloren trokken we nog een fractie verder naar een uitzichtspunt. Vandaaruit konden we niet alleen de gletsjer bewonderen maar ook de achterliggende ijsvlaktes. De rest van de dag vulden we met langs dezelfde weg de vallei weer uit wandelen en de volgende vallei weer in te duiken. Een niet geheel onaardige 30 kilometer over moeilijk terrein deed ons iets voor het hoogste punt terugkeren omdat we voor het donker wilden terug zijn op de kampplaats.
De derde dag werd gewijd aan de tocht naar, ... , de derde vallei. Ook daar wat uitzichtjes, deze keer helaas gevuld met een pakje wolken. De laatste dag was het terugkeren naar het busstation voordat de bus vertrok, dat onze hoofden vulde. Deze tocht was zeker een van de mooiste stukken van onze reis tot hiertoe, jullie kunnen meegenieten in de foto sectie.
Posted by Picasa

29 maart 2008

Puerto Montt - Puerto Natale


Met een serieuze vertraging scheepten we maandag de 24ste in. Ons schip, de 123 meter lange Evangelista, moest oorspronkelijk afvaren om 16 uur, maar het duurde tot 20 na elf 's avonds alvorens de trossen gelost werden. Een drie nachten, vier dagen lange tocht lag voor ons. De tocht zal grotendeels verlopen tussen eilanden en de kans op zeeziekte is dus niet zo groot. Het lastigste stuk komt ergens in de tweede dag, waar we gedurende twaalf uur op open zee moeten, daarvoor zijn er echter pilletjes aan boord. Preventief namen we die alle twee in en onze magen hebben het zonder problemen gehouden.
Uren met mist werden afgewisseld met kortstondige opklaringen en regenbogen. De natuur om ons heen was ongerept en heel mooi, van albatrossen over dolfijnen tot zeeleeuwen en volgens sommigen een orka (niet gezien) ze waren er allemaal. We maakten een tussenstop in Puerto Eden, een dorpje met 180 inwoners op een dagreis met een ferry van eender welke andere bewoonde plek in Chili. We maakten ook een ommetje naar de gletcher Pio XI, voorwaar geen klein ding. Bij het bewonderen van de fotos is het nuttig te weten dat waar de gletcher het water raakt hij 90 meter hoog is meer dan 5 kilometer breed. Alle fotos zijn genomen van een afstand van minimum 1.5 zeemijl of dus ongeveer 2.5 km. Met andere woorden; het ding is enorm. Op de fotootjes zijn ook de ijsbergen te bewonderen die rond ons schip dreven. De temperatuur was dan ook bepaald frisjes, bijna al ons laagjes moesten aan (we hadden nog twee lagen over, dus het ziet er niet naar uit dat we het te koud gaan krijgen).
Doordat de route hier en daar door zeer nauwe stukken loopt die de Ferry enkel bij daglicht mag passeren, werd de tocht met een volledige dag uitgebreid. Leuk voor ons want de bedden lagen goed en het eten was best wel lekker. We zijn nu in Puerto Natales en bereiden ons voor op een tochtje in het Parque nacional Torres del Paine. Geniet van de foto´s en tot schrijvens!

24 maart 2008

Een boot

We zitten vanaf vandaag op een boot en dat tot en met donderdag. Alsdusdanig moet je geen nieuwe posts verwachten tot dan. Voor de amateurs: ons schip en andere informatie is te vinden op de site van navimag.
Wij zitten op de Evangelistas.

23 maart 2008

Villarricca


Na onze dagen in Mendoza, was het voor ons hoog tijd om terug de rurale delen op te zoeken want een overmaat aan mensen en uitlaatgassen dreef ons richting gekheid. We namen de bus naar Neuquen waar niet veel tezien was, om van daaruit voort te bussen naar Villarricca, een Chileens toeristisch bergdorpje. Deze streek blijkt dichtbevolkt met ex-duitsers (ergens rond 1850 kwamen de eersten) en dat leidt tot een best wel leuke mengeling: de Zuid-Amerikaanse cultuur wordt aangevuld met Deutche Grundigheit. Huisjes zijn er gebouwd in hout, vaak met houten dakpannen, de kerken lijken zo te zijn weggespurt uit het zwarte woud. Ondertussen staat er voor de kerk de obligate man zonder been, aangevuld met de al even obligate groep peruvianen met panfluit en vreselijk klikkende cd. Het geheel voelt heel ontspannen en, voor ons best wel leuk, veilig. Armoede is zeer beperkt aanwezig en we moeten zelfs opletten om hier niet teveel geld uit te geven.

Vanuit ons hostel, La Torre Suiza, gerund door 2 Zwitsers, gingen we naar Pucon (het Knokke onder de Chileense bergdorpen) en een dagje fietsen richting een van de vulkanen hier in de buurt. De fotos spreken weerom voor zich en ditmaal zijn ze al online ;-). Het wordt zo stillaan tijd om ons klaar te maken voor onze ferry overtocht. Angstwekkende verhalen over zeeziekte doen Erik al licht twijfelen aan de genomen beslissing maar, ja, niks aan te doen.

20 maart 2008

Wie bezoekt onze blog?


Dat vroegen wij onszelf af en we hebben het onderzocht: Herent is onze topafkomst, op de voet gevolgd door Antwerpen, Edegem en Mortsel. Hierbij het kaartje. Verder surft ongeveer 40 percent met firefox en 56 percent met Iexplorer. Verder wat opera's en safari's. 5 percent gebruikt een Mac, 93 percent Windows en 2 percent (6 bezoekers) gebruiken Linux. We houden jullie in het oog.

Bussen

In Zuid-Amerika reist iedereen met bussen. Dat is praktisch voor ons, want dat wil zeggen dat wij gewoon met de rest moeten meedoen. Lange afstandbussen rijden hier met de regelmaat van de klok en zijn spotgoedkoop. Toen we van Mendoza de bus namen naar Neuquen, 12 uur verder, waren we op alles voorbereid: extra trui, hapjes, drinken en onze ruggen voorbereid op 12 uur marteling. Niets vandat alles, onze zetels waren lekker breed, veel plaats voor de benen, een drankje bij vertrek, avondeten, een filmpje en ontbijt. En dat in een bus waar zelfs E zijn maag toelaat om te eten. Ze blijven ons verbazen ...