De systeembeheerder ...

Nog niet zo lang geleden kreeg elke werknemer een laptop of pc en kon daarmee spelen zoveel hij wou. Bij sommigen leidde dit tot een volledig dichtgeslibte pc met spy-, mal- en andere ware. Bij andere leidde dit tot een bijzonder efficiënt systeem waar snel mee gewerkt kon worden.
De eerste groep stuurt graag oproepen van Nigerianen met 200 miljoen dollar door, de andere groep gebruikt een artificiëel intelligente filter om de mails van de eerst groep te zuiveren.

Maar gelukkig is er nu de systeembeheerder. De systeembeheerder heeft meestal zijn middelbare school doorgebracht met World Of Warcraft te spelen (Duke Nukem 3D spelers zijn meestal ouder en slimmer), heeft een cpu-fan met blauwe ledjes en kickt op SLI opstellingen. De systeembeheerder is niet gezegend met een aantrekkelijke fysiek en beschouwt de pizzahut als het gastronomische Mekka.

Maar, de systeembeheerder is in de ogen van de HRM dienst ideaal om te bepalen wat je mag doen op je pc. Dat de systeembeheerder nooit een batch scriptje schreef, denkt dat Raid5 een rockgroep is en dat de enige goede manier van werken de zijne is, dat stoort HRM niet. Want HRM is bevolkt door de mensen uit groep één en is blij eindelijk van Nigerianen verlost te zijn.

Beschouwen we deze situatie nu vanuit groep twee, dan moeten we vaststellen dat de systeembeheerder verdient om gevierendeeld te worden aan een snelheid van 1 mm per dag: Bij het opstarten laadt mijn werklaptop het bedrijfsportaal en andere componenten die de systeembeheerder leuk vindt. Omdat op het portaal geen hol te zien is, en ik nu eenmaal niet dezelfde smaak heb als de systeembeheerder, start vervolgens mijn eigen script op dat alle net gestarte processen terug afsluit en mijn eigen programma's start.

Dankzij de systeembeheerder had ik een halve dag nodig om dit systeem werkend te krijgen. Dankzij de systeembeheerder draaien nu al mijn programma's in portable mode (4 uur zoeken), luister ik naar studio brussel rechtstreeks op IP adres (30 minuten prullen), download ik alle youtube filmpjes om ze dan in vlc af te spelen (5 min/dag), moest ik gisteren aan de slag op mac op iChat ervan te weerhouden om op te starten (het werd trouwens "laten opstarten en dan terug killen"...

pkill -9 systeembeheerder

You are traffic

Eindelijk reclame met inhoud, hoewel mijn conclusie niet is dat ik dringend een TomTom nodig heb ...

Fietsen in de koude

Een lange afstand fietsen in het midden van de winter hadden we nog niet geprobeerd. We hadden Wim H. echter geprikkeld dus zat er niets anders op dan de fietsen op te tuigen en te vertrekken. De vittorio's kwamen uit de kelder werden gesmeerd en vol gehangen met onze bagage. Om het fietsvakantiegevoel helemaal te hebben maakten we geen gebruik van de wagen die parallel met ons naar de Belgische kust zou rijden.

Na een wat trage start ontmoetten we Wim aan knooppunt 47, in de buurt van Melsele. De eerste uren moest er regelmatig een stukje door erg slechte sneeuw geploeterd worden waar de MTB-banden van Wim duidelijk meer plezier aan hadden dan onze smalle trekking banden.

Verder naar het westen was de sneeuw al goed gesmolten en op een uitgebreide lunchstop na reden we in één ruk door tot vlak voor Brugge alwaar nogmaals suikers moesten worden ingeslagen. Inmiddels begon het donker te worden en we hadden nog een vijftigtal kilometer voor de boeg.

Rijden in het donker bleek een totaal nieuwe ervaring: dankzij Margo's en Wim's lampen konden ook in het duister een fijne kruissnelheid aanhouden (20-22 km/u). Je hersenen moeten echter enkel het verlichte vlekje analyseren, al de rest is donker. Tel daarbij de monotome trapcadans op en je brein schakelt zich voor 80 % uit. De tijd (en de kilometers) vliegen voorbij zonder moeite. Enkel af en toe het ijs van de kaarthouder vegen (was het echt zo koud?) en blijven trappen. Een aanrader voor het ontspannen van lichaam en geest...

(29/12/2010 - 175 km - 9u05min - Berchem - Nieuwpoort)

Groot onderhoud ... en nieuwe... banden

Garagist Verkest uit het langer vervlogen Studio Kafka op Studio Brussel wist het al: af en toe moet men nieuwe banden kopen. In mijn geval liefst zo snel mogelijk aangezien een recente studie van de achterband aangaf dat het karkas op een vijftal plaatsen aan het scheuren is. Normaal bestel ik zulke dingen online vanwege het grote prijsverschil, maar ik ben in de kerstsfeer en meende dus dat het een goed moment was om de lokale fietsenboer te bezoeken.

Twee van de lokale fietsenboeren waren niet open. (okee, eigen domme fout) En de derde fietsenboer had de tactische keuze gemaakt om enkel vouwbanden te verkopen. Vouwbanden, voor zij die dit niet weten, kunnen niet enkel vouwen maar kosten ook aanzienlijk meer dan draadbanden die, u raadt het, niet kunnen vouwen. De band die ik online voor 19 euro kon kopen, kreeg ik dan ook aangeboden voor de lieve prijs van 54 euro (weliswaar vouwbaar).

De grotere ketens alla Halfords en Decathlon houden vast aan een beperkt aantal merken (respectievelijk vredestein en vittoria/michelin) waardoor de betere stadsfietsbanden niet te krijgen zijn. Waar is Verkest als je hem nodig hebt?

Op huizenjacht

Dinsdagavond, vroeg gestopt op het werk en naar Mortsel geraced, want daar staat ons droomhuis: aangename rijwoning in rustige buurt, grote ramen, ... en dat alles voor een schappelijk bedrag.

Zoals gebruikelijk worden we ontvangen door de immo-man die de cursus positivisme naar een nieuw hoogtepunt verheft. De restanten piepschuim tegen het plafond in de garage veranderen al snel in "volledige vloerisolatie", de half-ingestorte dakgoot heeft "een likje verf" nodig en de tuin met vijver wordt plots groot genoeg om een containerschip in aan te meren en het niet te zien vanuit de woonkamer.

Dat de verwarmingsketel vermoedelijk ingehuldigd werd door de afgevaardigde van Willem van Oranje is geen probleem: in tegendeel "die oude ketels zijn niet kapot te krijgen". Het hevige mazoutgeurtje krijg je er gratis bij, "gezellig".

De huidige eigenaars hielden ook van hout en omdat kastjes en deuren nu éénmaal vaker van hout zijn, hadden ze na rijp beraad besloten om hun woning uit te breiden met een houten gedeelte en dit over de onvolprezen afstand van 1m20. Zo werd de stevige spouwmuur in één klap vervangen door 15 mm dik dennenhout voorzien van een "erg gezellig" likje verf. Wat je dan kon doen met deze leuke uitbouw was ons een volledig raadsel. Vermoedelijk vonden katten het leuk, want ook daar waren alle nutsvoorzieningen voor aangelegd: elke deur is voorzien van een praktisch katteluikje en naast de trap stond een katten glijbaan, aan de muur een kattenladder. Ongetwijfeld hebben we het kattenbad en de katten-internetkiosk gemist.

Volgende keer beter...

We leven nog!

Wat schrijf je na meer dan een jaar digitale stilte? We zijn afgelopen zomer op vakantie geweest maar daarover verslag uitbrengen zou makkelijk kunnen bestempeld worden als "vijgen na Pasen". Vorige week zijn we naar Budapest geweest. Een heel fijn verblijf bij een ex-collega van Erik, haar man en twee kindjes.

Van Budapest - november 2010

Onze meest recente uitstap ging richting Lillo, gisterenmiddag omstreeks 15u beslisten we Antwerpen eens van een andere kant te bekijken. Een succes. Al is het dorp slechts enkel huizen groot en ligt het er verlaten bij in november, het plaatselijke havenclubhuis voorzag ons toch van erwtensoep en een pintje voor we de terugweg aanvatte. Na een lichte heenweg, verkenden we het havengebied ook in het donker.

Van Lillo

Op vakantie

Na een half jaar gewerkt te hebben zonder vakantie, werd het hoog tijd om eens erop uit te trekken. We wilden graag met de fiets gaan aangezien onze trip in Nieuw-Zeeland zo goed was meegevallen. De vrijdag voor ons vertrek werd mijn Trek X500 echter gestolen. Even twijfelden, maar kom, een mens kan nu eenmaal niet bij de pakken blijven zitten, dus kocht ik maandag een Decathlon Triban Trail 7 voor de helft van de prijs van mijn Trek in de hoop dat dat ook wel ging lukken en vertrokken we richting kust om vervolgens naar het zuiden te rijden. Van Nieuwpoort ging het over Gravelingen, Wimereux, Cayeux-sur-mer, Pourville-sur-mer, Fecamps, Honfleur, Houlgate, Courseules-sur-mer, Vierville-sur-mer, tot in Bayeux. Vandaaruit namen we de trein naar Parijs,vervolgens naar Maubeuge, fietsten de grens over, aten in Thuin en sprongen op de trein naar Berchem.

Het weer was typisch: wisselvallig soms zon soms een korte plenbui. Het resultaat is dat we mooi bruin zijn met een fietspakje. Het anderhalf uur op het strand bleek niet voldoende om dit te verhelpen. Op de foto pagina een overzichtje van wat er zoal te zien was op deze trip, hieronder alvast Margo op het strand in Deauville.

Toon Trouwt

 

En daarom is er een vrijgezellenavond geweest. Alle foute en minder foute fotografische herinneringen daarvan zijn te vinden in onze inmiddels bekende fotografisch materiaal vergaarbak. (linkje langs rechts)

Post processing

 

Het lijkt vreemd, maar nu pas beginnen alle fotos van onze reis ook effectief verwerkt te geraken. Op onze foto website vind je vanaf nu een overzichtje met de leukste panorama's.

Ons terras

Ons terras is bekleed met tegels, een groot deel met dals, en kleiner deel ligt wat hoger en heeft oude binnen tegels. Dat vonden we niet zo mooi, dus togen we aan het werk:

Een taak kan je enkel uitvoeren met de goede tools, na enig zoekwerk vond ik dan ook deze praktische hulpmiddelen:

Met gezwinde spoed werd laag na laag uit het stukje terras gehaald. Een mens verschiet ervan hoeveel zand er onder tegels kan verstopt liggen. In het hoekje bleken grotere brokken steen te zitten dan elders. Met grote vlijt ramde ik dan ook mijn hamertje in het rond om een en ander te vermorzelen. Op een bepaald moment meende ik een vreemde echo te horen. Enig onderzoek toonde aan dat als ik boven op ons appartement klopte er beneden iets verschoof. Niet veel later stond onze onderbuurvrouw buiten om ons te melden dat er toch wel wat naar beneden kwam. Voorzichtig verder graven met een grote plastic op de onderbuurvrouw haar terras onthulde een oude afvoer opening:

Morgen vullen we het gat op. Breek dus nooit al te enthousiast je terras op!