We leven nog!

Wat schrijf je na meer dan een jaar digitale stilte? We zijn afgelopen zomer op vakantie geweest maar daarover verslag uitbrengen zou makkelijk kunnen bestempeld worden als "vijgen na Pasen". Vorige week zijn we naar Budapest geweest. Een heel fijn verblijf bij een ex-collega van Erik, haar man en twee kindjes.

Van Budapest - november 2010

Onze meest recente uitstap ging richting Lillo, gisterenmiddag omstreeks 15u beslisten we Antwerpen eens van een andere kant te bekijken. Een succes. Al is het dorp slechts enkel huizen groot en ligt het er verlaten bij in november, het plaatselijke havenclubhuis voorzag ons toch van erwtensoep en een pintje voor we de terugweg aanvatte. Na een lichte heenweg, verkenden we het havengebied ook in het donker.

Van Lillo

Op vakantie

Na een half jaar gewerkt te hebben zonder vakantie, werd het hoog tijd om eens erop uit te trekken. We wilden graag met de fiets gaan aangezien onze trip in Nieuw-Zeeland zo goed was meegevallen. De vrijdag voor ons vertrek werd mijn Trek X500 echter gestolen. Even twijfelden, maar kom, een mens kan nu eenmaal niet bij de pakken blijven zitten, dus kocht ik maandag een Decathlon Triban Trail 7 voor de helft van de prijs van mijn Trek in de hoop dat dat ook wel ging lukken en vertrokken we richting kust om vervolgens naar het zuiden te rijden. Van Nieuwpoort ging het over Gravelingen, Wimereux, Cayeux-sur-mer, Pourville-sur-mer, Fecamps, Honfleur, Houlgate, Courseules-sur-mer, Vierville-sur-mer, tot in Bayeux. Vandaaruit namen we de trein naar Parijs,vervolgens naar Maubeuge, fietsten de grens over, aten in Thuin en sprongen op de trein naar Berchem.

Het weer was typisch: wisselvallig soms zon soms een korte plenbui. Het resultaat is dat we mooi bruin zijn met een fietspakje. Het anderhalf uur op het strand bleek niet voldoende om dit te verhelpen. Op de foto pagina een overzichtje van wat er zoal te zien was op deze trip, hieronder alvast Margo op het strand in Deauville.

Toon Trouwt

 

En daarom is er een vrijgezellenavond geweest. Alle foute en minder foute fotografische herinneringen daarvan zijn te vinden in onze inmiddels bekende fotografisch materiaal vergaarbak. (linkje langs rechts)

Post processing

 

Het lijkt vreemd, maar nu pas beginnen alle fotos van onze reis ook effectief verwerkt te geraken. Op onze foto website vind je vanaf nu een overzichtje met de leukste panorama's.

Ons terras

Ons terras is bekleed met tegels, een groot deel met dals, en kleiner deel ligt wat hoger en heeft oude binnen tegels. Dat vonden we niet zo mooi, dus togen we aan het werk:

Een taak kan je enkel uitvoeren met de goede tools, na enig zoekwerk vond ik dan ook deze praktische hulpmiddelen:

Met gezwinde spoed werd laag na laag uit het stukje terras gehaald. Een mens verschiet ervan hoeveel zand er onder tegels kan verstopt liggen. In het hoekje bleken grotere brokken steen te zitten dan elders. Met grote vlijt ramde ik dan ook mijn hamertje in het rond om een en ander te vermorzelen. Op een bepaald moment meende ik een vreemde echo te horen. Enig onderzoek toonde aan dat als ik boven op ons appartement klopte er beneden iets verschoof. Niet veel later stond onze onderbuurvrouw buiten om ons te melden dat er toch wel wat naar beneden kwam. Voorzichtig verder graven met een grote plastic op de onderbuurvrouw haar terras onthulde een oude afvoer opening:

Morgen vullen we het gat op. Breek dus nooit al te enthousiast je terras op!

Fotos online

De blog heeft even stilgelegen, maar er zijn inmiddels wel veel fotos getrokken. Deze kan je al bekijken via de welbekende link aan de linkerzijde.

en weer terug...

naar het echte leven. Intussen zijn we alweer enkele maanden terug op Europese bodem. Behalve een occasioneel tripje over de grens bevinden we ons in het Antwerpse.
Waarschijnlijk is ons lezers aantal intussen al flink gedaald, maar wie weet zijn er toch nog geinteresseerden. Zo ja, dan laten jullie het maar weten en dan kunnen we proberen deze blog toch een beetje levend te houden. Indien geen reactie weet ik nog niet wat ermee zal gebeuren.

In eerste instantie zal ik dit medium dan maar gebruiken voor het aankaarten van de problemen uit het echte leven. Om aan eentje hiervan een klein beetje een oplossing te bieden kunnen jullie allemaal gaan kijken op:

Chille in

De tijd dringt, dus worstelen we ons over de grens. (Met de chauffeur zijn rijbewijs als onderpand) Enkel opgehouden door de occazionele opstoot van darmproblemen komen we dan aan in San Pedro de Atacama. Een dorpje zo groot als een voetbalveld in de woestijn. De fotos zijn indrukwekkender dan woorden, maar neem het van ons aan: het is er leeg, doods en niet de plek om alleen te verdwalen.

In een arm kloostertje

In Arequipa staat een klooster, en in dat klooster zat veel geld. Daarom zijn we daar eens gaan kijken. Een gelofte van armoede was hier niet het gebruik: elke non had een schamele 3 bedienden om haar bij te staan in het dagelijkse leven. Verder moest haar familie haar eten betalen en brachten zij de tijd door met wat handwerkjes en bidden. Tot 60 jaar geleden kwamen er behalve bedienden geen burgers het klooster in en leefden de nonnen in alle rust een luxe leventje. Nu hebben ze de nonnen in een heel wat minder rijkelijk gebouw gestoken en kan je als toerist genieten van de indrukwekkende binnenzijde.

De heuveltjes van ...

In Peru hebben ze heuvels, ze hebben er veel en ze zijn niet laag. De cordillera blanca is namelijk de tweede hoogste heuvelketting in de wereld, hoog tijd dus om daar eens te gaan kijken en een wandelingetje te maken. De meeste toeristen kiezen Huaraz als basiskamp, maar wij vonden dat wat groot dus werd het Caraz, een uit de kluiten gewassen dorp met 14000 inwoners, gelegen vlakbij de ingang van de Quebrada Santa Cruz, de vallei die de mooiste zichten zou bieden. Opnieuw bleek er te weinig tijd over te blijven om de toeristen snelheid van 5 dagen te doen, dus kozen we voor een ietwat versnelde versie op eigen houtje die op 2.5 dagen rond zou moeten zijn. Dat verliep allemaal heel vlot met als uitzondering dat het punt met het mooiste uitzicht helemaal in de mist zat en dat we daarvoor 4800 meter omhoog moesten hijgen waarbij de hoogte toch wel haar tol eiste.
Ondanks dat alles waren de uitzichten op de andere dagen zeker de moeite waard en kunnen wij iedereen aanraden om deze tocht zonder begeleiding te doen: behoorlijk gemakkelijk en meer dan genoeg mensen die je kunnen helpen in geval van nood.
Tijd om te rusten is er niet dus vertrekken we de dag van terugkomst al meteen met een krakkelmikkige bus naar Lima. Het ding rammelt en schuddert, maar de remmen en de motor lijken in orde dus proberen we maar wat te slapen.